Ноч усю завея
Чаравала тут,
І ля самых весніц
Ён ляжыць, вярблюд.

Ды не аднагорбы,
Не маленькі, не –
Два гарбы, як торбы,
На яго спіне.

Дружбакі прыбеглі
Паглядзець на цуд:
Ён яшчэ і белы,
Гэты наш вярблюд.

Будзім – не разбудзім,
Ды смяёмся ўсе
І на ім, вярблюдзе,
Ездзім па чарзе.

Пакатацца верхам
Хоча нават кот.
Вось які завея
Намяла сумёт!

Мікола Маляўка