Сядзіць Маша каля акна. Спявае сумную песеньку. Сама прыдумляе мелодыю і словы.

До-ожджык, до-ожджык, ідзі-і спа-аць,
Да-ай у па-арку па-агуля-яць.

А дожджык не слухае Машу. Сам разгуляўся. Барабаніць у шыбіны.

Перабірае струменьчыкамі лісце на ліпе. Скача па асфальце. Палівае кветкі на клумбах. Прамывае ад пылу траўку.

Маша бачыць, як весела яму на вуліцы. І ёй захацелася туды.

— Мамачка,- просіць,- пусці мяне. Буду з дожджыкам сябраваць.

— Ногі хочаш намачыць?

— А ты мне боцікі абуй.

-Хочаш, каб сукенка мокрая была?

— А я накідку жоўтую вазьму.

— Хочаш, каб галава намокла?

— А ў мяне парасончык ёсць…

Няма болей чым палохаць Машу, і мама кажа:

— Збірайся, пойдзем гуляць з дожджыкам.

І яны разам ідуць на вуліцу.

Уладзімір ЛІПСКІ