Сáкля

Дайшлі і да нас праз вякі
Дамы́, што з камення складаюць.
І сакляю горны такі
Каўказцы свой дом называюць.

Вігвам

Вігвам – індзейскі дом,
Ён купалападобны.
Любой парой жытлом
З’яўляецца прыгодным.

Шацёр

І каралі, і ханы, і цары
На адпачынку ці ў паходзе
Любілі, каб для іх шатры
Былі заўсёды на прыродзе.

Гмах

Падарылі нам на свята
Новы дом будаўнікі.
– Малайцы! – гаворыць тата.
Я кажу:
– Чараўнікі!

Хата

Як вёска, светлая, вядома,
З бярвення зрублена яна.
Надзейным, цёплым, родным домам
Заўсёды шчыра служыць нам.

Хлеў 

На двары гром загрымеў,
Парсючкі пабеглі ў хлеў.
Хай грукоча навальніца –
Тут ім слаўна весяліцца.

Вулей

Пчолы ў вулеі жывуць,
Змайстраваў яго пчаляр.
У свой дом яны нясуць
Пахкі кветкавы нектар.

Трава

А на лузе хто ў траве
Цёплым лецейкам жыве?
А жывуць там павучкі,
Мошкі, матылькі, жучкі…

Дом сарокі

Ад дарогі недалёка,
У балотным гушчары,
Збудавала дом сарока
На алешыне ўгары.

Дупло

Ці мароз цісне моцны,
Ці завея гудзе, –
Вельмі ўтульна вавёрцы
У дупле кожны дзень.

Бярлога

Мядзведзь не ходзіць па марозе,
Жыхар пушчанскі ці лясны,
Ён у зацішнае бярлозе
Адпачывае да вясны.

Норка

У цёплай норцы ён жыве,
Адважным змагаром слыве.
Бывае нават, шустры, колкі,
Змяю наколе на іголкі.

Панцыр

Паглядзі на чарапаху:
Па пяску паўзе без страху.
Пры любой яна пагрозе
Мае дах свой у дарозе.

Ракавінка

Залапоча дождж кругом –
Я схаваюся ў свой дом,
Бо заўсёды на спіне
Ён знаходзіцца ў мяне.

Гняздо

На старым дубе ля хаты
У гняздзе буслы жывуць,
Вельмі хутка бусляняты
Ціхі клёкат распачнуць.

Вершы Міхася ПАЗНЯКОВА