Казка

Антонік прыдумаў гульню. Ён – конік-понік. Тата – слонік. А мама – аленяня.

Понік жыве на лужку. Скубе траўку.

Слонік жыве ў джунглях, у дрымучым лесе. Любіць апельсіны.

Аленяня жыве ў пушчы, у густым лесе. Корміцца зялёнымі лісцікамі.

От аднойчы конік-понік запрасіў у госці сваіх сяброў. Наскуб для іх тысячу травінак і сказаў:

– Ты, слонік, хрумстай палову травінак. І ты, аленяня, – палову.

Слонік працягнуў хобат да лугавой траўкі, але яго супыніла аленяня:

– Чакай, ты з’ясі палову травінак, і я палову. А што застанецца коніку-поніку?

– Праўда, што будзе есці наш сябар? – задумаўся слонік, натапырыў свае вялікія вушы.

Так яны разам думалі цэлую хвіліну. На дубе вісеў гадзіннік. Адтуль раптам выскачыла зязюля:

– Ку-ку!

Сябры як бы ачнуліся ад роздуму. Аленяня сказала:

– Мілы понік, я табе прынесла мех зялёных лісцікаў. Частуйся!

Слонік аж падскочыў ад радасці:

– А мой гасцінец – кош апельсінаў!

Пачалося вясёлае гасцяванне. Слонік і аленяня апетытна елі тысячу травінак. А конік-понік ласаваўся зялёнымі лісцікамі з пушчы і апельсінамі з джунгляў.

Пасля яны бегалі наперагонкі па конікавым лужку. Куляліся. Спявалі. На ўсё наваколле чуліся іх песні.

Конік-понік іржаў:

– І-і-і-га-га!.. І-і-і-га-га!..

Слонік падняў угору хобат і як бы дудзеў на трубе:

– Гу-гу-гу!.. Гу-гу-гу!..

Аленяня тоненька выводзіла сваю мелодыю:

– І-і-і-гі-гі!.. І-і-і-гі-гі!..

Усе, хто быў тады на лужку: каровы, козы, авечкі, пчолы, стракозы матылькі, жучкі, – збегліся, зляцеліся на свята.

Вось як бывае весела, калі збіраюцца разам сапраўдныя сябры!

Уладзімір ЛІПСКІ