Ідзе лесам Лістапад, лісце сыплецца, як град, сякуць дажджы касыя, шумяць вятрыскі злыя… Дрэвы нізка кланяюцца Лістападу, сцелюць да яго ног пажоўклае лісце. Адляцелі ў вырай птушкі, звяры пахаваліся ў зацішак, апусцелі палі.

Задаволены Лістапад: усё скарылася яму. Усміхнуўся, паслаў на зямлю бледны сонечны прамень, глянуў з-за шэрых хмар лапінкай блакіту. Але што гэта? Вунь на ўзлессі раскінуў вецце магутны Дуб, увесь у мядзянай лістоце.

– Чаму ты не скарыўся мне? – грозна спытаў Лістапад.

– Я Зімовы. Таму да вясны буду ў мядзяным убранні.

Угневаўся Лістапад.

– Гэй, вятры буйныя! – паклікаў ён сваіх памочнікаў. – Сарвіце з Дуба яго мядзяны ўбор!

Завылі вятры, зашумелі галіны Дуба.

– Гэй, дажджы халодныя! – гукнуў Лістапад. – Пазбівайце з Дуба лісце.

Секанулі дажджы, забарабанілі па буйным лісці, але Дуб не зварухнуўся.

– Гэй, браце Снежань, – загукаў Лістапад. – Прышлі мне марозу пякучага, завеяў сыпучых, няхай замарозяць, засыплюць снегам непакорнага!

Прымчалі маразы, прыляцелі завеі, марозілі, снегам секлі, але не скарыўся Дуб.

Спахмурнеў Лістапад і адступіўся ад цара лесу… Усю зіму стаіць Дуб у сваім мядзяным адзенні. Толькi вясною ненадоўга скiдае яго, каб пераапрануцца ў новае, зялёнае. За гэта яго называюць Зiмовым Дубам.

Клаўдзія КАЛІНА

Працяг чытайце ў 11 нумары 2015 года часопiса «Вясёлка»