Вавёрка пераскоквала з галіны на галіну і ўпала проста на соннага ваўка. Воўк ускочыў і хацеў яе з’есці. Вавёрка ўзмалілася:

– Пусці мяне.

Воўк сказаў:

– Добра, я пушчу цябе, толькі скажы мне, чаму вы, вавёркі, такія вясёлыя. Мне заўжды сумна, а на вас паглядзіш – вы там наверсе ўсё гуляеце ды скачаце.

Вавёрка папрасіла:

– Пусці мяне спачатку на дрэва, а адтуль я табе скажу, а так баюся цябе.

Воўк пусціў, а вавёрка заскочыла на дрэва і адтуль сказала:

– Табе сумна таму, што ты злы. Табе злосць сэрца паліць. А мы вясёлыя таму, што добрыя і нікому не робім зла.

Леў Талстой
З рускай мовы пераклала Святлана БОГУШ