Ці спрабаваў хто з вас уявіць бясконцасць? Задача складаная. Вось хоць бы ў вожыка Калючыка запытайцеся. Праз бясконцасць ён нават спакой страціў. Не спіць уначы, з боку на бок варочаецца.

– Як так, – думае Калючык, – каб у космасу канца-краю не было? Лес і поле свой край маюць, у рэчкі і возера – берагі… А тут – бясконцасць. Ці такое магчыма?

Выйшаў Калючык на двор. Стаў на ганку і ўзіраецца ў начное неба. А зоркі высыпалі буйныя – вісяць над галавой, нібы белы наліў на яблынях. Шмат іх, мігцяць, і праз гэта Калючыку ажно страшна робіцца. Адчувае ён сябе безабаронным перад веліччу неба. Паставіў на ганак зэдлік, ускараскаўся на яго – каб быць да зорак бліжэй. Пыску ўгору задраў, на дыбачках выцягнуўся…

Бух! Упаў! Ды такога грукату нарабіў, што разбудзіў суседа – барсука Клыпу.

– Што? Зноў праспаў? Не пачуў будзільніка? – выскачыў Клыпа з норкі.

– Ты не праспаў, гэта мне не спіцца, – азваўся Калючык. – Пра касмічную бясконцасць думаю.

– І ты? – узрушыўся Клыпа. – Не толькі мне яна спаць не дае! Звечара як пачну думаць – толькі пад раніцу засынаю. Таму і прачынацца цяжка.

– І што ж ты надумаў пра бясконцасць? – зацікавіўся Калючык.

– Нядаўна я даўмеўся, што яе няма! – таямніча прашаптаў барсучок. – Сам падумай – калі ляцець у космасе доўга-доўга, то абавязкова ўпрэшся ў якую-небудзь сцяну!

Калючык ажно павесялеў. Як гэта ён сам такой управы на страшную бясконцасць не знайшоў! Селі Калючык з Клыпам на ганак, разам стараюцца ўявіць сцяну. Уяўлялі, уяўлялі – і раптам Калючык кажа:

– Слухай, Клыпа! Вось ляціш, ляціш у космасе, доўга ляціш. Тут – бац! – і ўпіраешся ў гэтую сцяну! Што далей рабіць?

– Трэба, – кажа Клыпа, – свярдзёлак узяць з сабой ды пачаць дзюрку ў той сцяне свідраваць!

– Навошта? – не адстае Калючык.

– Ды каб сцяну адолець і на той бок перабрацца!

– А за сцяной што?

– Вой, не падумаў! Зноў – бясконцасць? – разгублена кажа Клыпа.

– Ну так, – пахмурнее Калючык, – альбо сцяна павінна быць бясконцай, альбо за ёй – бясконцасць, якой няма канца-краю.

Змоўклі сябры, далей думаюць.

– Я тут усё худзець збіраюся, – парушыў цішыню Клыпа. – А зараз як уяўлю, які космас вялікі, ні грама губляць не хачу! Я і так у гэтай бясконцасці як пясчынка…

– А яшчэ зорак шкада, – кажа Калючык, – як ім сярод бясконцасці жывецца? Страшна, відаць.

Доўга маўчалі сябры. Бралася на досвітак, а яны ўсё сядзелі на ганку і думалі сваю думу.

– Слухай, Калючык, – урэшце азваўся Клыпа, – а чаму зоркам у небе павінна быць страшней, чым нам? Яны на сваім месцы ў космасе. А мы – на сваім. Але ж таксама – у космасе!

– Праўда! – узрушыўся Калючык. – Зямля ж таксама, як і зоркі, у космасе ляціць!

– Я вось падумаў, – нясмела кажа Клыпа, – можа, бясконцасць і не такая жахлівая? Можа, бясконцасць – гэта мы і ёсць?

– Як так? – дзівіцца вожык.

– Не важна, што мы не можам яе ўявіць, – задуменна прамовіў Клыпа, – але ж мы пра яе думаем! Яна нібыта ўнутры нас, разумееш? Захочам, будзем думаць пра зоры, планеты, уяўную сцяну… Пра ўсё, што ёсць і чаго, магчыма, няма… А калі ўсё гэта змяшчаецца ў нас, то і мы – як космас. Значыць, роўныя бясконцасці!

Рады сябры – хораша прыдумаў Клыпа! Космас, які можа змясціцца ў кожным, зусім не падаецца страшным!

Усцешаныя адкрыццём, Калючык і Клыпа разышліся па сваіх хатках – паспець крышачку задрамаць і пабачыць хоць кароценькі сон.

Алена Масла