З новай аповесці-казкі “Закаханы трэцякласнік”

Аднойчы ў клас на ўроку беларускай літаратуры зайшоў Казачнік і спытаў:

– Хто з вучняў любіць слухаць і чытаць казкі?

Усе паднялі рукі.

– А хто з вас умее складваць, прыдумляць казкі?

Угору падняліся толькі дзве рукі.

– Хочаце, я вас навучу пісаць казкі? – прапанаваў Казачнік.

Усе зашумелі:

– Хочам, хочам!.. Навучыце!

– Тады пачынаем, – загадкава падміргнуў Казачнік і таямніча азірнуўся наўкол. – А што, калі нам прыдумаць казку пра вось гэта крэсла?

Казачнік узяў крэсла, у якім звычайна сядзіць настаўнік, паставіў яго перад сабой і пачаў сваю прыдумку:

– Жыло-было крэсла ў трэцім “А” класе. Аднойчы прышоў і сеў у яго…

Казачнік папрасіў падняцца з-за першай парты русявага хлопчыка і сесці ў крэсла. У адзін міг ён даведаўся, што вучня завуць Толік, і працягнуў казку:

– Як бачыце, крэсла было звычайнае, а стала казачным. Толік быў проста ваш сябар, а цяпер ён – герой казкі. Давайце павітаем яго!

Клас зашумеў. Пачуліся апладысменты. Асабліва радавался Алеся. Ёй даўно падабаўся аднакласнік Толік. А ж во ён яшчэ і герой казкі. Крута!

Казачнік таксама задаволены, бо ў класе не засталося раўнадушных. Усе пачалі думаць, што ж будзе далей.

– У нас ёсць казачнае крэсла. Мы маем свайго героя. Цяпер павінна нешта здарыцца, – Казачнік перахапіў устрывожаны позірк Толіка і супакоіў яго: – Не палохайся. Усё будзе добра.

А ў класе ўжо нараджаліся прапановы:

– Хай Толік з крэслам паляцяць у космас.

– Хай крэсла стане тронам, а Толік у ім будзе царом…

Казачнік паверыў, што яго акружаюць фантазёры, і павярнуў сваю прыдумку ў зусім нечаканым кірунку.

– А давайце ўявім, што крэсла з Толікам раптам апусцілася ў падзямелле. Па глыбокіх таямнічых хадах Толік апынуўся пад старажытным замкам і знайшоў там… мех золата.

Клас ахнуў: “Ух ты!..”

Казачнік перачакаў, пакуль сцішацца эмоцыі вучняў, і спытаў у героя казкі:

– Толік, што будзеш рабіць з багатай знаходкай?

Толік аж пачырванеў ад нечаканасці. Ліхаманкава думаў і ўрэшце сказаў:

– Аддам золата ўсім старым людзям, каб не хварэлі. І дзядулю свайму дам…

– Уяўляеш, у цябе вялізны мех золата. На што яшчэ патраціш гэтую каштоўнасць? – дапытваўся Казачнік.

– Яшчэ дам дзецям, у якіх няма бацькоў… І сабе жменьку.

– А сваё золата на што патраціш?

– Куплю планшэт, вудачку і самакат. Летам паеду на Нарач – усё спатрэбіцца.

Клас шумеў. Кожнаму хацелася выказацца, што б ён рабіў з мехам золата.

Лена аддала б скарб дырэктару школы, каб купіў кожнаму вучню па камп’ютару.

Аліна накупляла б сабе завушніц, пярсцёнкаў і завяла б маленькага слоніка, каб вазіў у школу.

Васіль, хлопчык пры гальштуку і з сотавікам на блішчастым ланцужку, узяў бы той мех з золатам і панёс бы дадому:

– Тата з яго зробіць бізнес!..

Прапаноў было столькі, колькі і вучняў у класе. Маўчала толькі Алеся. Яе аднапартнік Толік, герой казкі, у падзямеллі. Калі вернецца?

Казачнік як бы разгадаў трывогу дзяўчынкі і падняў яе, спытаў:

– А ты на што б патраціла знойдзены старажытны скарб?

– Раздала б ва ўсе музеі Беларусі. А на астачу купіла б два білеты ў краіны, дзе жывуць нашы любімыя казачныя героі…

Алеся ласкава зірнула на героя новай казкі. А Толік чамусьці засаромеўся. Можа, паверыў, што адзін Алесін білет у чароўнае падарожжа перападзе яму?

Уладзімір ЛІПСКІ

Працяг