Завісне, нібы мост,
Пасля дажджу над рэчкай.
Дзе – галава, дзе – хвост,
Не разбярэш, дарэчы.

Як ёй хто размахнецца –
Трава ажно трасецца,
І росы,
Нібы слёзы,
Спадаюць у пракосы.

Ён, поле ўзараўшы вясною,
Да восені адпачывае.
Як нудна без працы, пра тое
Сам толькі, напэўна, і знае.

Яго датуль не чуеш, пакуль ты
Маўчыш.
А як галёкнеш,
То адгукнецца і яно тады
На голас твой здалёку.

Анатоль Патапчук