– Ну вось, здаецца, атрымалася нядрэнна! – сказаў мэблевы майстар, гледзячы на зроблены ім ложак, які чароўна зіхацеў свежым лакам. – Дзецям павінен спадабацца.

Назаўтра ложак завезлі ў мэблевую краму, куды прыйшла дзяўчынка са сваімі бацькамі, каб купіць новы ложак.

– Вось гэты, вось гэты! – закрычала яна адразу, раз-пораз пляскаючы па ложку ручкамі. І нават гопнулася на яго.

– Ай, ай, ай! Што ты робіш?! – пачаў скардзіцца ложак. – Мне ж баліць!

Але дзяўчынка яго не чула.

Ложак купілі і прывезлі дадому.Уначы, калі дзяўчынка заснула на новым ложку, то ёй было з непрывычкі  нязручна, і яна варочалася ў сне, б’ючы ложак то рукой, то нагой.

– Гэта кепскі ложак! – раніцай крычала дзяўчынка. – Аддайце яго назад!

Ложку хацелася плакаць, ды не ўмеў. І ён падумаў: а што, каб да яго ў краме тады падышла другая дзяўчынка? І як бы напраўду адчуў нейкі вельмі далікатны дотык, і хтосьці ласкава яго пагладзіў.

– Які ён мілы! – сказала другая дзяўчынка, звяртаючыся да бацькоў. – Давайце яго возьмем.

І вось ложак апынуўся ў яе спальні. Дзяўчынка накрыла яго прыгожым пакрывалам, пасадзіла свае любімыя цацкі. Ложак канчаткова супакоіўся.

– Які ты ўсё-такі слаўны! Давай сябраваць! – сказала дзяўчынка і накрылася цёплай пуховай коўдрай.

Ложак быў у захапленні ад сваёй новай гаспадыні і пачаў дарыць ёй казачныя светлыя сны. Цяпер дзяўчынка спакойна спала ўсю ноч і нічога не баялася.

Але гэта ўжо іншая казка.

 Міхась ТУРУНОЎСКІ