– Ты даўно не быў у дзеда, –
Кажа мама. – Едзь, адведай.
Ды глядзі: у дзеда Мішы
Не Мухтар – сабака іншы.

Ледзьве клямкай бразнуў хлопчык,
У сабакі –  выгляд воўчы.
І тырчком угору вушкі,
І язык – чырвонай стужкай.

Выбег дзед на брэх сабачы:
То ж унук прыйшоў, няйначай?
Дзед правёў Арцёмку ў хату:
–  Еш аладкі, пі гарбату.

– Дзякуй, дзед, я дома снедаў.
А каб Шарык мяне ведаў,
Можа быць, яму спачатку
Дам я дзве ці тры аладкі?

Аблізаўся Шарык смачна.
За аладкі вельмі ўдзячны,
Рукі хлопцу стаў лізаць.
Значыць –
Будуць сябраваць.

Мікола БУСЬКО