Аповесць-казка

23. Юні-Юні падказвае, з кім нельга сябраваць

Аднойчы да Антоніка завітаў дзіўны дзівак. Быў ён нябачны, а гаварыў чалавечым голасам.

Як гэта здарылася?

Сядзеў Антонік каля расчыненага акна і маляваў горад, у якім жыве. Мама прасіла, каб ён адзеўся, а яму заўсёды няма калі. Ён як спаў у майцы і трусіках, так і сеў маляваць. Яго алоўкі “будавалі” высокія дамы, вежы, “устанаўлівалі” антэны, “садзілі” дрэвы, кусты, кветкі. Старанна вымалёўваў Антонік машыны. Ён ведаў іх – розныя маркі. Хацеў, каб яны ўсе ездзілі ў яго горадзе.

Толькі пачаў Антонік маляваць воблакі над дамамі, як чуе – шторы заварушыліся, паперы зашамацелі. Нехта ўляцеў у пакой праз акно, пачаў глуха кхэкаць:

– Кхэ!.. Кхэ!.. Кхэ!..

– Хто тут? – закрычаў Антонік.

– Я-я, Дурны Кашаль, – азваўся хрыплы голас.

– Чаму Дурны?

– Са мной ніхто не хоча сябраваць. Я жыву на вуліцы. Мне холадна…

– А што ўмееш рабіць?

– Смешна кашляць.

– Як?

Дзіўны госць пачаў паказваць сваё ўмельства:

– А-а-пчхі!.. Кхэ!.. Кха!.. Кхі!.. Ба-бух!.. Бух, бух!.. К-р-р-а-ах!..

Антонік спачатку смяяўся. Але хутка адчуў, што не можа гаварыць. Пачаў паўтараць гукі за Дурным Кашлем.

Прыбегла мама, ледзь не плача:

– Маё дзіцятка, што з табой?

– Я пасябраваў, кхэ-кха, з Кашлем.

– О Божа!.. Знайшоў сябра…

Мама махнула рукамі, як бы выганяла злыдня з пакоя, хуценька зачыніла акно. Антоніку аб’явіла:

– У сад не пойдзеш. Сядзі дома!..

Антонік хацеў закрычаць ад радасці “ўра!”, але ў горле нібыта нехта сядзеў і балюча выціскаў надакучлівыя гукі:

– Кхэ!.. Кхэ!.. Кха!.. Кха!..

Антоніку зрабілася холадна, як Дурному Кашлю на вуліцы. Расхацелася маляваць. Рукі сталі млявымі, галава цяжкай. Мама паклала яго ў ложак:

– Хлопчык мой залаценькі, захварэў…

– Не, мама, гэта Дурны Кашаль ускочыў у маё горла, кхэ-кхэ…

– От мы яго зараз будзем выганяць!..

Чаго толькі не рабіла мама!

На шыю Антоніку клала кампрэс, абвязвала шарсцяной хусткай. Горла змазвала аптэкарскай маззю. Альяс закапвала ў нос. Націрала ногі нейкай пякучай вадой. Давала піць горкія таблеткі.

Цэлы тыдзень выганяла мама з Антоніка няпрошанага госця. Цяжка ёй было. Балюча Антоніку. Разам плакалі.

Урэшце Дурны Кашаль пакінуў Антоніка. Мама павяла сына ў дзетсад. Усю дарогу ён моцна трымаў яе за руку, шчабятаў:

– Мамачка, я болей ніколі-ніколі не буду сябраваць з Дурным Кашлем. І дзецям раскажу, які ён агідны і злосны.

Ад Юні-Юні заданні:

1. Быць здаровым – гэта  права ці абавязак?
2. Чаму да Антоніка прычапіўся Дурны Кашаль?

Уладзімір ЛІПСКІ