Раніца. Сонца падымаецца над лясамі і палямі. Птушкі спяваюць, прачынаюцца людзі. Прачнуўся і Васілёк, паснедаў і ў дзіцячы садок спяшаецца. Спыніўся каля прыгожай клумбы. Яго вітаюць белыя, чырвоныя, жоўтыя кветкі. Паміж імі пабачыў фіялачку.

– Якая прыгажуня!

Пачула фіялка, што яе хваляць, заззяла яшчэ ярчэй, усміхнулася хлопчыку. Раптам упаў на яе цень ад хлопчыкавай рукі.

– Хто захінуў ад мяне сонейка? – захвалявалася яна.

– Гэта я, Васілёк. Хачу сарваць цябе. Ты падабаешся мне.

– Сарваць?! Я ўсім падабаюся, а ты загубіць мяне хочаш? Хіба не ведаеш, што я жывая? Адарвеш мяне ад карэньчыкаў, палёсткі мае завянуць і асыплюцца. Я загіну без пары.

– Дык я цябе берагчы буду, любавацца табой.

– Налюбуешся і кінеш. А я жыць хачу. Жыць!

– Я не збіраюся цябе загубіць, не хачу, каб ты памірала.

– Тады не чапай мяне. Прыходзь штодзень і любуйся – і заўтра, і паслязаўтра.

А тым часам каля клумбы прабягалі дзяўчаткі, спыніліся і закрычалі:

– Фіялачка зацвіла. Якая прыгажуня! Добры дзень, Фіялачка!

Васілёк адышоў ад клумбы. Сонечныя промні зноў упалі на Фіялачку, і яна заззяла яшчэ ярчэй.

– Жыві, Фіялачка, радуй сваёй красой!

На клумбе ўсміхаліся хлопчыку чырвоныя, белыя, жоўтыя кветкі. Сярод іх усміхалася і ліловая Фіялачка.

Васіль ГУРСКІ