У адным каралеўстве жыў-быў Скрыпач. Ён прыгожа іграў на скрыпцы, за што яго любілі ледзь не ўсе мясцовыя жыхары. Яны наперабой імкнуліся залучыць Скрыпача да сябе ў госці. І ён нікому не адмаўляў і штодзень хадзіў ад дома да дома, забываючыся часам і на свой уласны.  Скрыпач, можа, і зусім не вяртаўся б дадому, але была там у яго сяброўка – стромкая рабінка, якая расла акурат насупраць акна ягонага пакоя. У вольныя хвіліны Скрыпач любіў сядзець каля яго і граць свае новыя творы. Асабліва натхняўся ўвосень, калі рабінка была абсыпаная чырвонымі ягадамі, нібыта надзявала на сябе адначасна сотню чырвоных пацерак. Сыграўшы нешта, Скрыпач пытаўся ў дрэўца: «Ну як табе, прыгажуня?» Рабінка маўчала, бо дрэвы, як вядома, гаварыць не ўмеюць, і  толькі ціха ківала галінкамі. А калі аднойчы Скрыпач зайграў шчымлівую песню пра каханне, яму падалося, што галінкі дрэўца затрымцелі мацней, чым звычайна. “Што, спадабалася? – усміхнуўся музыка. – Хто ведае, можа, і ў  вас, дрэваў, ёсць сэрца…”

Але неяк здарылася бяда. Скрыпач зламаў  некалькі пальцаў на руцэ і больш не мог іграць. Музы́ка паспрабаваў знайсці сабе іншую працу, але  яго нікуды не бралі, бо, апроч ігры на скрыпцы, ён нічога толкам і не ўмеў рабіць. А той-сёй нават і злараднічаў: «Што, даіграўся, кампазітар!..» Паціху некуды зніклі ўсе сябры, і Скрыпач застаўся зусім адзін, калі не лічыць рабінкі. «Вось бачыш, – казаў ён ёй, – я  цяпер не магу сыграць тваю любімую мелодыю, бо пальцы мае не слухаюцца…»  На сэрцы Скрыпача стала невыносна балюча, і ён зразумеў, што на свеце няма нічога больш страшнага, чымсьці самота. І тады музыка ў роспачы скіраваў свой позірк да неба і прашаптаў: «Божа, толькі аднаго папрашу ў цябе: зрабі так, каб я не быў самотным…» Прамовіўшы гэта, ён ад адчаю і стомы заснуў.

Невядома, колькі часу спаў Скрыпач, але  прачнуўся ён ад яркага святла. Працёршы вочы, музы́ка ўбачыў, што рабінка некуды знікла, як быццам яе ніколі і не было… Скрыпач з трывогай азірнуўся навокал і на сцяжынцы, што вяла да ягонага дома, раптам заўважыў дзяўчыну – худзенькую, як быліначка, з добрымі агатавымі вачыма, на шыі яе зіхацелі пацеркі з ярка-чырвоных рубінаў. Яна падышла і ціха сказала:

– Прывітанне, мой Скрыпач. Вось тваё жаданне і збылося. Але  я  хачу, каб ты выканаў і маё – сыграй мне!

Здзіўлены музыка не верыў сваім вачам:

– Хто ты? І пра якое жаданне кажаш?..

– Ты ж прасіў у Бога пазбавіць цябе ад самоты…  Я  была раней рабінкай, што расла ў цябе пад акном, а цяпер стала дзяўчынай, каб ты больш не быў самотным…

– Але ж я зусім не магу іграць!..

– А ты паспрабуй, – загадкава ўсміхнулася дзяўчына.

Скрыпач з недаверам узяў інструмент і раптам адчуў, што ў пальцы вярнулася іх ранейшая сіла. І ён зайграў. Спачатку нешта сумнае, а потым усё весялейшае, і былая рабінка радасна ўсміхнулася…

Калі Скрыпач скончыў іграць, то спытаўся ў прыгажуні:

– А як жа мне цябе называць?

– Так і заві – Рабінка, – адказала тая…

А па нейкім часе адбылося вяселле Скрыпача і Рабінкі, на якое малады запрасіў усіх сваіх колішніх сяброў. Скрыпач не меў на іх крыўды, бо быў вельмі шчаслівы. І з таго часу шчасце ўжо ніколі не пакідала сям’ю Скрыпача і Рабінкі.

Алесь Гібок-Гібкоўскі