Аповесць-казка

20. Юні-Юні засылае Мішку ў космас

Жыло-было ў дзеда крэсла. Шэрае. З чорнымі падлакотнікамі. З высокай спінкай. На пяці колцах.

Аднойчы прыйшоў і сеў у яго Мішка. Крутнуўся ўлева, крутнуўся ўправа і, о цуд, нечакана для самога сябе закрычаў:

– Бывай, дзед!.. Лячу, падымаюся ў неба!..

Дзед толькі паспеў перадаць унуку тэлефонную трубку, папрасіў:

– Звані!.. Расказвай, што ўбачыш…

– Чакай, дзед!.. Я вярнуся!..

Раптам крэсла з Мішкам паднялося ўверх. Акно перад ім адчынілася. Чароўны паветраны карабель павольна паплыў над горадам.

Дзед занепакоіўся. Схапіў запасную тэлефонную трубку, спытаў:

– Ало!.. Мішка, як адчуваеш сябе? Што наўкол бачыш?..

Трубка маўчала. А наплыўшая хмарка закрыла лятаючае крэсла з Мішкам. Дзед не на жарт напалохаўся. Ды раптам чуе:

– Ало, ало!.. На сувязі крэслалётчык Міхаіл. Пада мною – вялізны горад, у якім мы жывём…

– Які ён?! – ускрыкнуў дзед. – Я ніколі не бачыў свой горад з вышыні.

– Дык ведай, дзед, у нашым горадзе вуліцы – што стужкі. Па іх поўзаюць мурашы…

Дзед зірнуў у акно. Па вуліцы якраз рухаліся легкавушкі, аўтобус, тралейбус. Дзед падумаў: “Калі гэтыя машыны падаліся Мішку мурашамі, то ён вельмі высока падняўся”.

– Мішка, ало!.. Як табе там? – спытаў дзед.

– Мне вельмі цікава!

– Ляці дамоў, – папрасіў дзед. – Твае мама і тата хутка вернуцца з тэатра. Што ім скажу?

– Я паспею, дзед… Вось толькі злятаю на Венеру…

– Куды, куды? – напалохаўся дзед.

– На планету Венера!

– Туды яшчэ ніхто не лятаў.

– Я буду першым венерцам! – зарагатаў Мішка.

Дзед бачыў, як унук нядаўна гартаў кнігу па астраноміі. З яе, відаць, і даведаўся пра ўсе планеты, якія круцяцца вакол Сонца. Вельмі ж ён дзівіўся, што людзі ніколі там не бывалі. Вось і надумаў паляцець на Венеру.

– Ало, Мішка! – выходзіў дзед на новую сувязь з крэслалётчыкам. – Дзе ты цяпер?..

– Я ўжо на Венеры, дзед!.. Тут вельмі прыгожа!..

– Хутчэй расказвай!

– Планета ўся блакітная… Пачынаю маляваць яе карту…

– Малюй і расказвай!

– Тут, дзед, гарады, як у нас, але ўсе назвы пачынаюцца на літару “В”. Адгадай, якія гэта гарады: Вінск, Васква, Віеў, Втакгольм, Врэст?..

– Врэст?..

Дзед задумаўся, а ўнук даваў новыя задачы:

– Адкажы, што гэта па-венернаму азначае: васейн, варога, вэлевізар, вашына?..

Дзед запісаў заданні, папрасіў:

– Ляці ўжо, унучак, дамоў.

– Тут вельмі цёпла, дзед!.. Венера бліжэй да Сонца, чым наша Зямля.

– У нас таксама батарэі грэюць, – адказаў занепакоены дзед, бо падумаў, што Мішка не захоча вяртацца ў халодную кватэру, і паўтарыў загад: – Ляці  дамоў!

– Слухаюся!.. – адказаў унук. – Уключаю спускны матор.

Праз некалькі хвілін шчаслівы Мішка злез з крэсла-круцёлкі, прыцмокнуў языком:

– Ну, дзед, чароўны ў цябе лятаючы карабель!

А калі дамоў вярнуліся тата і мама, Мішка ўвесь вечар расказваў ім, як лятаў на Венеру, якія дзівосы бачыў там. Прыдумляў цяжкія заданні для дарослых:

– Скажыце, як будуць па-нашаму іх словы: варожанае, вырк, вукерка?..

А вы, сябры, здагадаліся, што гэта?

Ад Юні-Юні заданні:

1. Што значыць: кожнае дзіця мае  права на самавыяўленне?
2. Чаму дзед хваляваўся за ўнука-касманаўта?