Каласавічок

Ці ўлетку спёка,

ці ўзімку заносы –
бегае ў кажушку,
хоць заўсёды босы.

 

 

 

 

 

 

 

Для яе прывычна гэта –
у доме застацца
для ўсіх непрыкметнай.

 

 

 

 

 

 

 

Ён дужа ахайны.
Няма ў тым бяды,
што мыецца
пасля яды.

 

 

 

 

 

 

 

Есці тыдні два не просіць:
на спіне кладоўкі носіць.

 

 

 

 

 

Бізуном выгінаецца,
за нагу кусаецца.

 

 

 

 

Яна не баіцца
хваста пазбыцца.

 

 

 

 

Я землякоп,
ды мушу прызнацца:
белага свету
не бачу за працай.