Пеця – вялікі, белы, з чырвоным грэбенем і прыгожымі завушніцамі. А Ганначка яшчэ маленькая – у дзіцячы садзік ходзіць. Ганначка баіцца пеўня: ён такі злосны! Аднаго разу нават на яе кінуўся. Гэта тады, калі яна хацела Рабку злавіць.

Як толькі Ганначка прыходзіць з дзіцячага сада дадому, яна спачатку курэй корміць. Возьме сподачак, насыпле туды зярнят і пачынае клікаць:

– Ціп-ціп-ціп!..

А курэй і клікаць не трэба: яны ўжо стаяць ля ганка і чакаюць Ганначку.

Певень дзеўбане раз-другі і скасавурыць вока: ці не крыўдзіць хто чубатак? А калі каторай няма, Пеця пачынае клікаць:

– Куды-куды пайшла?

Сам певень есць мала – усё курам пакідае. Схопіць дзюбай зярнятка, падкіне яго, зловіць і зноў падкіне…

– Ко-ко! Хутчэй сюды!

Вераб’і таксама ведаюць, калі дзяўчынка са сподачкам выходзіць. Надвячоркам злятаюцца бліжэй да хаты. І варта Ганначцы сказаць сваё “ціп-ціп”, як вераб’і кідаюцца ёй пад ногі.

Маленькіх шэрых свавольнікаў дзяўчынка не праганяе. Не чапаюць іх і куры. Нават певень не звяртае ўвагі.

Аднаго разу Ганначка выйшла на двор пагуляць. Мама дала ёй лустачку хлеба з маслам.

Стаіць дзяўчынка, есць, і тут прыбег суседскі Тузік. Убачыў хлеб і давай вакол Ганначкі бегаць, у вочы зазіраць.

Адламала яму дзяўчынка кавалак. Тузік праглынуў, павіляў хвастом і яшчэ чакае.

– Хопіць, – сказала дзяўчынка, – а то мне нічога не застанецца.

А Тузік бачыць, што больш не даюць, давай падскокваць, каб адабраць хлеб.

Заплакала Ганначка:

– Ма-а-а-ма!..

Пачуў лямант певень, зляцеў з плота ды як кінецца да Тузіка, як дзеўбане яго ў нос:

– Ты куды, ты куды!

Тузік завішчаў, падкурчыў хвост ды хутчэй уцякаць.

А Ганначка зарадавалася, перастала плакаць і хацела пагладзіць свайго абаронцу. Але певень незадаволена сцепануўся і адскочыў. Не любіць Пеця, каб яго гладзілі.

Даір Слаўковіч