Алесь Камароўскі

Валёнкі

Ад сястрычкі ад Алёнкі

Падарунак мне – валёнкі,

Не з тканіны шытыя,

А валёнкі бітыя,

Пэўна, з воўны літыя.

Эх і самавітыя!

Не вялікія, а ў меру,

Сорак першага памеру.

І пачуў я ад Алёнкі:

– Хай жа радуюць валёнкі,

З імі будзь заўжды здаровы!..

Вось бягуць яны па дровы,

То спяшаюць па ваду,

Да сяброў мяне вядуць.

Эх і ўдалыя валёнкі!

Я імклівы ў іх і лёгкі,

І, здаецца, нават лоўкі,

Шлях адольваю далёкі,

Хоць мароз страляе звонкі.

За ракой – падлесак гонкі,

Там зайцы спраўляюць гонкі.

Я ім радасна галёкну:

– Гэй, зірніце на валёнкі!

Можна ў іх – наперагонкі…

І зайдросціць ім сама

Беласнежная зіма,

А мне сіверам у плечы

Дзьме і цісне, каб укленчыў.

Мае ж ногі – як на печы,

На гарачым чаране –

І зіма не страшна мне.