Артур Вольскі

Мой скарб

Як і кожны ў маёй старане,

Я багацце нязмернае маю.

Ды не ў грошах, не ў золаце – не!

У любове да роднага краю.

Гэты скарб не схаваны ў зямлі,

Не закуты ў іржавай скарбонцы –

Ён вясною з адталай раллі

узнімаецца рунню да сонца.

Не кладзецца ў чырвонцах на стол

І працэнтаў мой скарб не прыносіць.

Ён цяжкімі пладамі

у дол,

Рэха коцячы, грукае ўвосень.

Яго ўбачыш у кожным кутку

неабсяжнай маёй Беларусі

Рады я дружбаку, земляку,

з ім пароўну багаццем дзялюся.

Беларусь!

Узараную,

дымную,

у лістоце бяроз і дуброў –

абдымаю цябе,

неабдымную,

ты – багацце маё і любоў.

Мат яшчэ пуцявіне мне прайсці.

Будуць радасці,

будуць няўдачы.

Але што ні спаткаю ў жыцці, —

Я ніколі

свой скарб

не растрачу.