Жыві доўга, мама!

Заплюшчу вочы, прыслухаюся – і чую мамін голас. Яго не зблытаеш ні з адным іншым голасам. Ён родны – ад першай калыханкі і першай казкі ў маім жыцці.

Я яшчэ не ўмела гаварыць, ды мама разумела мяне без слоў. Угадвала, што я хачу, што ў мяне баліць. Абдымала, туліла да грудзей, і я супакойвалася, усміхалася, гледзячы ў яе ласкавыя вочы.

Мама вучыла мяне хадзіць, падарыла мне першую кніжку. Прывяла за ручку ў дзіцячы сад, а пасля – у школу. І цяпер я кожны дзень адчуваю цяпло яе сэрца і душы.

Гэтага цяпла ў мае мамы, Дзік Алены Васільеўны, хапае і для іншых людзей: яна працуе медсястрой.

Жыві доўга і шчасліва, мама!

Наташа Дзік.

г. Мінск, СШ № 152.