Ганад Чарказян

Нос і мароз

Вецер накручваў слёзы,

І шчыраваў мароз.

Надыхаўся нос марозу

І ў хату яго прынёс.

Мароз пра цяпло не марыў,

Сагрэўся мароз даўно.

І тут жа воблачкам пары

Вылецеў праз акно.

Вятры яго ў гурт запрасілі,

Зноў сілу адчуў мароз.

А там, дзе мароз у сіле, –

Ратуйся, хавайся, нос!

Нос клікаў, маліў кагосьці,

Хаваўся ў махнаты каўнер.

Мароз аж збялеў ад злосці,

Быў люты мароз, як звер.

Мінулі вясна і лета,

Даўно ўжо не злосны мароз,

Але ад яго дагэтуль

Яшчэ ўсё хаваецца нос.

З курдскай мовы пераклаў Казімір Камейша.