Мурашка

Васіль Ткачоў

Петрык з Алай назбіралі кошык грыбоў, спыніліся каля мурашніка. Вунь якія яны працавітыя, мурашкі! Імкліва снуюць узад-уперад, кожная спяшаецца некуды. Петрык яшчэ б доўга назіраў за мурашкамі, але сястра сказала:

–     Пара дахаты. Дождж будзе.

–     А ты адкуль ведаеш?

–     Мурашкі зачыняюць вокны і дзверы ў сваім доме, – патлумачыла Ала. – Бачыш, усё меней і меней дзірачак застаецца. Пахаваюцца ад дажджу  ў сваіх пакойчыках, цёпла і ўтульна ім будзе.

Дождж забарабаніў па даху, калі Петрык з Алай былі ўжо дома, перабіралі грыбы. І раптам Петрык заўважыў мурашку, якая бегла па ножцы баравічка.

–     Глядзі, Ала! – гукнуў хлопчык.

–     Што там у цябе? – узняла на Петрыка вочы сястра.

–     Мурашка.

–     Бачу, што мурашка. І што?

–     Разумееш яна ж з таго  мурашніка, каля якога мы былі. Там усе такія вялікія. Калі ў мурашніку зачынялі вокны і дзверы, яна гуляла недзе. Потым залезла ў кошык. А можа, вырашыла пацікавіцца, колькі ў нас грыбоў у кошыку?

–     Відаць, так і было, – усміхнулася сястра.

–     А мне яе шкада. Мама з татам, напэўна, ужо шукаюць, а яна ў нас.

Ала паглядзела на брата:

–     Дык што рабіць будзем?

Петрык падумаў і спытаў:

–     А заўтра мы пойдзем у лес?

–     Пойдзем. Позніх грыбоў яшчэ багата.

–     Тады добра! – засвяціўся твар у хлопчыка. – Сёння я стаміўся.  А заўтра аднясём мурашку ў лес…

Петрык узяў маленькі слоік і асцярожна апусціў туды лясную госцю. Ён не ведаў, чым яны, мурашкі, кормяцца, але верыў, што за ноч з ёй нічога не здарыцца.