Конкурс “Люблю Беларусь”

Максімкава навука

Раней ручкі былі з металічнымі пер’ямі, а пісалі ў сшытках чарнілам.

Рабіў неяк Максімка ўрокі. Прымроілася яму бесклапотная летняя пара, адпачынак у вёсцы. І бабуля з блінцамі, і дзед з вудамі, і лепшы яго сябар – сабачка Барбосік. Не бачыць ні літарак, ні слоў у сшытку.

А Клякса толькі гэтага і чакала. Шусь у сшытак – і расплылася!

Схамянуўся Максімка, абураецца:

–     Што ж ты нарабіла, нягодніца? Як я цяпер у школу пайду? Прэч адсюль!..

–     Мне і тут добра, – спакойна адказала Клякса.

Падышоў назаўтра Максімка да настаўніцы, расказаў, як усё здарылася.

–     Я ведаю, як табе дапамагчы, – супакоіла настаўніца. – Вазьмі новы сшытак. І болей не лунай у марах, калі будзеш урокі рыхтаваць.

Прыйшоў Максімка дамоў, сеў за стол. Старанна выводзіць у сшытку кожную літарку, мары-ўспаміны прэч гоніць. І сам не заўважыў, як дапісаў нарэшце апошняе слова, кропку ў канцы паставіў.

А Клякса засталася ў старым сшытку. Адна-адненькая. Нікому не пакажа яе Максімка. Можа, толькі летам, у вёсцы, сабачку Барбосіку.

Уладзіслаў Шэшка.

Мінскі раён,

Каралёвастанская школа.