Жалуды для вавёрачкі

Дагараюць жоўтым золатам бярозы і клёны. Агрубела, пакрылася белым павуціннем трава. Не спяваюць птушкі. Але хлапчукоў-грыбнікоў гэта не засмучае. Весела пераклікаюцца яны ў родным лесе.

– Я падасінавік знайшоў! – гукае Алесь.

– А я  баравік у верасе! –  хваліцца Сцёпка.

–     І ў мяне баравік! – радуецца Міхась. – А яшчэ два падбярозавікі!..

З поўнымі кошыкамі грыбоў вярталіся сябры дамоў.  На ўзлеску, сярод дубоў, стаяла невялікая альтанка, і яны прыселі адпачыць.

Памацнеў вецер. Неба зацягнулі шэрыя хмары, толькі на захадзе яснеў лапік блакіту. Ці не на дождж збіраецца? Трэба паспяшацца ў вёску. І тут хлапчукі ўбачылі вавёрачку.

Скокнула на дуб, а ў зубах – жолуд. Схавала яго ў дупло і зноў уніз па камлі спусцілася.

Дупло невысока ад зямлі, прасторнае, як кладовачка. Засунуў Алесь руку, а на дне – жменька жалудоў ляжыць.

– Трэба дапамагчы вавёрачцы, – сказаў сябрам. – Зімой не толькі арэхі, але і жалуды ёй спатрэбяцца.

І пачалі Алесь, Сцёпка і Міхась збіраць жалуды.

Дома хлапчукі не сказалі, чаму затрымаліся ў лесе. Перабіралі грыбы, і кожны ўяўляў, як радуецца жалудам у дупле вавёрачка.

Янка Галубовіч