Дзяўчынка тут, ля берага марскога,
Хавае песні ў вустрыцах зялёных,
Яна прымае хвалі за лімоны,
А мора – за чараўніка жывога.

Да хвалі ротам прыпадае лоўка
І адчувае смак вады салёнай.
– Салодкай стань! – гаворыць улюбёна,
Да хвалі нахіляючыся зноўку.

Яна не разумее, безумоўна,
Што горкае змяшчаецца ў цудоўным,
Як вусень-шаўкапрад у нітак сцяжцы.

Глядзіць дзяўчынка сумнымі вачамі,
Язык яе абмыты так слязамі,
Што соль ад цукру ёй адрозніць цяжка.

Андрэс Элой Бланка