Казка

 

Там, дзе высечка вялася,

Пень застаўся,

Пень стары.

Абрастаў патроху мохам

Без апраткі —

Без кары.

 

Пёкся, сох пад сонцам летнім,

Пад дажджом увосень мок

Ён, забыты,

Непрыкметны,

Пачарнелы пень-пянёк.

 

Пень, патрэсканы заўчасна,

Толькі ўглыб садзіўся, лез.

“Гляньце, ён такі няшчасны!” —

Уздыхаў, шаптаўся лес.

 

Ды аднойчы ў неспакоі

Пень ачнуўся ад журбы:

“Хто там лезе талакою?”

А прыгледзеўся —

Грыбы!

Жоўта-бурыя, і многа,

Палічыў бы —

Не злічыць.

— Што вам трэба ад старога?

Можа, будзеце лячыць?

 

А грыбы ўгару грабуцца

Без падмогі,

Без драбін.

Дзе макрэй —

Заняць імкнуцца

Пляц гурмою, як адзін:

— Пень-пянёк,

Пень-пянёк,

Пусці нас на дзянёк,

Станем табе дзеткамі,

Добранькімі гэткімі!

Зграбныя,

Маленькія,

Станем мы –

Апенькамі.

Сумаваць не будзеш:

Госці прыйдуць —

Людзі.

Нас у кошык падбяруць,

А табе —

Паклон дадуць!

 

Ажывіўся пень-нябога,

Зноў аж трэшчынкі пайшлі:

— Ой, усцешылі старога!

Дзе вы ўсе раней былі?

Не марнеў бы адзінока,

Як і вы,

Вясёлым быў,

Заўважаў

Яшчэ б здалёку

Люд, ахвочы на грыбы.

 

Каб не вы —

Праспаць мог казку,

Тут струхлеў адстаўніком.

Дзякуй, любыя, за ласку:

Быў пяньком —

Стаў грыбніком!