Ёсць на зямлі

Ёсць на зямлі такі куток,

З якім навек я злучаны,

Адкуль ступіў свой першы крок –

Мая радзіма – Случчына.

Не зводзіліся ўсе вякі

На Случчыне паэты.

Вянкі іх песень – рушнікі,

Сурвэты – іх санеты.

Увекавечыў Слуцак нас

Сваімі паясамі.

А пра цяперашні наш час

Вы ведаеце самі.

Пачуўшы ад старых людзей,

На ўласны смак праверыў –

Няма нічога саладзей

Славутай слуцкай бэры.

А тыя, хто памаладзей,

Перадаюць унукам –

Няма нічога саладзей,

Чым слаўны слуцкі цукар.

Сябры, паверце земляку:

За век свой некароткі

Я ўпэўніўся, што случаку

Увесь наш край салодкі.

Дзіва

Купіў я дачцэ салаўя –

З гліны,

Засушанага,

І ажыла

Птушка мая,

Замове паслушная.

Шапнула дзіця

Слоўка адно –

Пырхнуў салоўка

З хаты ў акно

І заспяваў на волі

У нас

У садку,

У бэзавым голлі.

Трапечацца слова –

Жывое,

Цёплае

У горле птушыным

Гулкаю

Кропляю.

Слухаюць людзі.

А я

У здзіўленні стаю:

Што ты сказала,

Дачушка мая,

Салаўю?

Уцеха

Дзед уцехаю жыве

І ганарыцца славаю.

Тры валасы на галаве,

Затое кучаравыя.

Загадка

Грукнуў волат молатам –

І неба раскалолася:

Сыплецца,

Сыплецца,

Сыплецца золата.