Уладзіслаў НЯДЗВЕДСКІ

Я помню ўсё…
Я стаў дарослым рана —
У дваццаць год на скронях сівізна.
Зноў у грудзях занылі моцна раны,
I праклінаю я цябе, вайна!
Я помню ўсё…
Магілы на узгорку,
Дзе плача вечна ссохлая сасна
I лезе ў вочы дым пажараў горкі:
Праклён табе, пачварная вайна!
Я помню ўсё…
Стаяў я побач з тымі,
Хто на змаганне родны край узняў.
Гудзе няўмольна перазвон Хатыні:
Праклён табе, праклён табе, вайна!