Яўгенія ВАСІЛЬЕВА

Як я хацеў вырасці

 

 

 

 

 

 

Усе растуць. Хлопчыкі, дзяўчынкі, дрэвы ў двары, кацяняты, шчанюкі на смешных лапках. Нават рыбкі ў акварыўме, які стаіць у нас у гасцінай на тумбачцы – і тыя растуць. Адзін я не расту. Усе кажуць – у дзядулю. Мама, тата, бабуля ў мяне высокага росту, а дзядуля маленькі. Не, ён, вядома, вялікі, толькі ўсё адно меншы за іншых дарослых.

Але ж, ці я вінаваты, што так атрымалася? Я ж вучуся ўжо ў трэцім класе. Усе ў нас падраслі. Асабліва дзяўчынкі – даўганогія такія. Ды ўсё б нічога, калі б не фізкультура. Ну чаму абавязкова трэба строіцца па росце? Я заўсёды стаю апошнім. Так крыўдна!

Аднойчы я сказаў хлопцам на перапынку, што па росце строіць нядобра. Чалавека можна пакрыўдзіць.

– Правільна! – падтрымаў мяне Паша Круглякоў, круглы выдатнік. – Лепш ставіць паводле адзнакаў: у каго яны лепшыя, той і першы!

– Не, лепш ставіць па ўзросту, – запярэчыў Дзімка Новікаў.

Зразумелая справа! Дзімка ў нас першы, каму споўнілася дзесяць гадоў, і ён вельмі гэтым ганарыцца.

Не, для мяне гэта ўсё не падыходзіць. Я кажу:

 

– Трэба ставіць хлопцаў у тым парадку, хто колькі мячоў заб’е, а дзяўчынак – колькі праз скакалку скокне, усё ж такі фізра.

Гэта я таму кажу, што ў футболе я майстар. Уся школа ведае, што Арцём Якушаў – найлепшы гулец.

Увогуле, мне больш за ўсё хочацца вырасці. Нават трошачкі. Каб хоць перадапошнім стаяць або перадперадапошнім.

Дома пачнеш скардзіцца, мама адразу кажа:

– Кашу трэба есці, боршч з хлебам, гародніну ўсякую…

Увогуле, слухаць моташна. А тата:

– Спортам трэба займацца, бегаць, плаваць, на турніку падцягвацца.

Кожны за сваё. Я ўжо спрабаваў: цэлы тыдзень еў кашу, падцягваўся, – ані міліметра не вырас!

Мой сябар Даніла Спіцын мяне суцяшае. Яму, праўда, лёгка суцяшаць: ён у нас найвышэйшы, вышэй за ўсіх дзяўчынак. Стаіць першым. Праўда, трохі цяжкаваты. Нас нават дражняць: Слон і Моська. Празда, слон – высакароднае жывёла, а мне за Моську крыўдна.

Даніла таксама розныя парады дае, як вырасці. У яго свае метады. Ды чамусьці ніводны не дапамагае.

Але аднойчы мне ўсё ж усміхнуўся поспех. Наша настаўніца па фізры Ганна Віктараўна прывяла да пачатку ўрока нейкага хлапчука:

– Дзеці, знаёмцеся! Гэта Саша Пятроў, ён будзе вучыцца ў нашым класе. Пазнаёмцеся пакуль, а я хутка прыйду.

І выйшла.

А я як новенькага ўбачыў, адразу зразумеў: вось яно! Такі ўжо ён быў малюсенькі. Я папрасіў яго памерацца. І аказалася, што ён на цэлы сантыметр ніжэй за мяне!

У душы я крычаў: “Ура! Цяпер я не апошні!” У мяне проста крылы выраслі. Затое новенькі Саша вельмі зажурыўся.

– Што ж, – кажа, – я апошні буду стаяць?

– Ага, – хорам адказалі мы ўсе.

Але я тут жа кінуўся супакойваць новенькага.

– Ды ты не плач! Я вось таксама быў самым апошнім. Слухай, што трэба рабіць, каб вырасці. Па–першае, кожны дзень есці кашу…

Не паспеў я даць усе інструкцыі, як вярнулася Ганна Віктараўна.

– Дзеці! Пачакайце, не стройцеся. Я тут чула, што многія не хочуць строіцца па росце.

– Не хочам! Не хочам! – закрычалі ўсе.

– Ну вось. Я прыняла рашэнне, каб усё было па справядлівасці. З гэтага дня строімся па алфавіце!.. Якушаў, ты куды? Я ж сказала – па алфавіце!..

Ну і дзе ж тут, скажыце, справядлівасць?