Раіса Баравікова

 

Неслух

Пяцігадовы Мікіта і двухгадовая Даша ў сваім новым доме, дзе яны жылі з бацькамі, чакалі прыезду бабулі Каці. Бабуля затрымлівалася. І нецярплівы Мікіта час ад часу выбягаў на ганак. Ці не пад’ехала, нарэшце, бабуля? Вось ён зноў выбег і цяжка ўздыхнуў: бабулі не было! Але вяртацца ў дом хлопчык не спяшаўся.

Недалёка ад іхняга ганка стаялі два хлапчукі з веласіпедамі і з цікавасцю пазіралі ў яго бок. Мікіта ведаў, што аднаго з іх завуць Арцём, другога – Мікола. Ведаў ён і тое, што хлопчыкі жылі па-суседству і ён часта бачыў іх каля свайго дома. Але падысці да іх не адважваўся, хоць яму і вельмі хацелася. Мікіта   чакаў, што яны самі паклічуць яго да сябе. Вось і зараз ён пазіраў у іх бок і ледзь не ўслых прамаўляў:

– Ну, давайце ж, давайце, крыкніце мне: “Хадзі да нас!”

Але Арцём і Мікола не крыкнулі. Яны селі на свае веласіпеды і, набіраючы хуткасць, пакацілі ўздоўж вуліцы.

 

 

 

 

 

 

 

– Ну і каціце! Не надта мне і трэба, каб вы нешта крычалі! Задавакі! –  Мікіта паглядзеў услед хлапчукам, яшчэ раз уздыхнуў і вярнуўся ў дом.

– Ну і дзе наша бабуля?! – развёў ён рукамі і паглядзеў на сястру.

– Яна едзе! Едзе! Едзе! – радасна закрычала Даша і села ў кузаў вялікай дзіцячай машыны. – І я еду! Еду! Еду! Пі-пі-пі…

 

 

 

 

 

 

 

 

– Ма-ам, ты чу

еш, як яна крычыць? Я проста паміраю ад яе крыку! Паміраю!

– Не памірай, – усмешліва  адазвалася маці, вымаючы посуд з мыечнай машыны. – Бабуля толькі што тэлефанавала. Праз паўгадзінкі будзе ў нас. А ты дапамажы дастаць посуд.

– Не хачу! – буркнуў Мікіта.

– Ну, вядома, ты ж у нас Геній! Бабуля і сёння сказала: “А для нашага Генія ў мяне асаблівы падарунак”. Не верыш?! Так і сказала: “Для нашага Генія!” Песціць яна цябе.

– Ніякі я не Геній! – зноў буркнуў Мікіта. – Бабуля любіць павыдумляць. Абзывака яна. – Ён падышоў да маці, прытуліўся да яе: – Там, на вуліцы… Ну, гэтыя… Арцём і Мікола, што насупраць нас жывуць. Зноў з веласіпедамі каля нас былі.

– А ты ўзяў бы свой веласіпед і да іх падышоў бы!

– Дык яны не клічуць мяне!

– Я сказала, сам да іх падыдзі, вось і пазнаёміцеся. Пра што гаворка!

– Ну… Тады я пайшоў па веласіпед, – не надта ахвотна пагадзіўся Мікіта.

– Бабуля едзе, едзе, едзе!.. – закрычала Даша. – Пі-пі-пі… – Яна разагналася, ба-а-ах! Урэзалася ў сцяну і кульнулася з машыны…

 

– Дзы-ынь! – з матчыных рук выпала талерка і, зразумела, разбілася. Вось табе і ба-а-ах!

Мікіта глядзеў, як падымаецца з падлогі Даша, і думаў: “ Заплача ці не заплача? “

Даша заплакала:

– Ы-ы-ы-ы… У мяне драпіна на далоньцы.

 

 

 

 

 

 

Мікіта засмяяўся, а маці сказала:

– Мне трэба асколкі прыбраць. Мікіта, супакой Дашу і пагуляй з ёю.

– А веласіпед? Ты ж сказала, каб я сам падышоў да хлопцаў.

– Якія хлопцы! Які веласіпед! Дашка плача! А, можа, ты асколкі прыбярэш? Дык на-а, бяры венік, савок, а я займуся Дашкаю!

Мікіта чамусьці вырашыў пакрыўдзіцца.

– Нічога я не буду прыбіраць! – буркнуў ён. – І з Дашкаю гуляць не буду! Усё! Я – у свой пакой!

І кінуўся да лесвіцы… Азірнуўся, паказаў Дашцы язык і пабег на другі паверх.

– Ну і неслух, – пакруціла галавою маці. – Самы сапраўдны неслух! Як толькі што, ён адразу – у свой пакой! Не плач, Дашачка.

– А я і не плачу, – адазвалася Даша. Яна хуценька зноў залезла ў кузаў сваёй машыны і запіпікала: – Пі-пі-пі… Бабуля едзе! Едзе! Едзе!.. Едзе!..

 

Знаёмства  з  монстрыкам

 

Мікіта забег у свой пакой і спыніўся каля ЛЕГА НІНЬДЗЯГА, якое сабраў учора вечарам. Хвілінку палюбаваўся сабраным чароўным замкам і, задаволены сабою, бухнуўся ў ложак.

– Вой-вой! Хіба можна так бухацца! – Пачуўся даволі моцны крык. – Ты што, хочаш і без другога вока мяне пакінуць!?

Мікіта падхапіўся:

– Не разу-у-мею, – разгублена сказаў ён. – Хм-м… Хто мог завойкаць і каго гэта я пакінуў без другога вока?

– Мяне! Мяне! – зноў пачуўся ўсхваляваны голас. – Ты замаляваў адно маё вока чорным фламастарам.

Мікіта паглядзеў на падушку, і ў яго вачах было надзвычай вялікае здзіўленне.

– Я… Я… Я…– ён не змог адразу вымавіць усё, што хацеў сказаць, але нарэшце прамовіў: – Я сапраўды ўчора позна вечарам замаляваў адно вока монстрыку на навалочцы падушкі.—Ён задумаўся і дадаў: – Дык ты што, той самы монстрык?

– Угу-у, угу-у, сіні, той самы!

 

Справа ў тым, што ўсе пасцельныя рэчы ў Мікіткі былі ў монстрыках: жоўтых, чырвоных, зялёных, аранжавых, сініх… Хлопчыку падабаўся такі арыгінальны малюнак на коўдры, на прасцінцы, на навалочцы. І вось табе на-а! Такое нечаканае дзіва. Аказваецца, монстрыкі ўмеюць размаўляць!

 

 

 

 

 

 

Мікітка на ўсялякі выпадак трошкі адсунуўся ад падушкі і запытаўся:

– Гэй ты, сіні! А хіба ты жывы?

– Жывы! Безумоўна, жывы!

Тут Мікітка зусім не да месца засмяяўся:

– Вой, не магу! У Дашкі ўся пасцельная бялізна ў кветачкі. Дык гэта што? Аднойчы яна можа прачнуцца ў самым сапраўдным жывым кветніку?!

– Ну, наконт кветачак нічога не ведаю, – жыва адгукнуўся монстрык. – Магу нешта пэўнае сказаць толькі пра сябе. Можаш не сумнявацца. Я самы сапраўдны жывы монстрык. Праўда, у адзіным экземпляры. Гэтак было задумана чараўніком-мастаком, які ствараў гэты пасцельны малюнак. – Тут монстрык уздыхнуў, трошкі памаўчаў і дадаў: – Відаць, мяне ён зрабіў Ахоўнікам, каб я ноччу ахоўваў дзетак. – І монстрык нечакана ўсхліпнуў: – А, які ж я цяпер Ахоўнік? З адным вокам!

Мікітка падсунуўся бліжэй да падушкі, схіліўся над монстрыкам:

– Ды ты не засмучайся! Ты цяпер самы сапраўдны пірат-разбойнік. – Хлопчык на момант задумаўся і прапанаваў: – А хочаш, я падмалюю табе пірацкую чорную павязку?

 

 

 

 

 

 

 

– Не трэба, – спакойна адказаў монстрык. – Я пажартаваў наконт аднавокага Ахоўніка. Хі-хі-хі… – нечакана захіхікаў ён. – Праз тыдзень твая маці закіне пасцельныя рэчы ў машынку і ў мяне зноў з”явіцца другое вока. Фокус-мокус! Хі-хі-і…

– Не смейся! Ты жывы! Як ты будзеш круціцца ў машынцы? Ты што!

– Не хвалюйся. Гэта даволі прыемныя водныя працэдуры.

Якраз у гэты момант за дзвярыма пачуўся гучны жаночы голас:

– І, дзе ж гэта тут так доўга  затрымліваецца  мой даражэнечкі ўнучак! Мой маленькі цудоўны разумненькі Геній!

– Ура-а-а! – Саскочыў Мікіта з ложка. – Бабуля прыехала! Нарэшце яна прыехала!

 

 

 

 

 

 

 

 

Ён імкліва выбег з пакоя, не пачуўшы апошніх слоў монстрыка:

– Чакай, а чаго гэта твая бабуля называе цябе Геніем?..