Сыну Самсона Сымону сасніўся сон: стары сом саліў срабрыстую салаку, складваў у слоік.

Сымон спытаў:

— Слухай, сом, салёнай салацэ страшна?

— Не страшна, а смешна, — сказаў сом. — Скача, як спалоханая.

— Сом-свавольнік, спачатку сябе абсып соллю.

— С-сымон, с-супакойся.

— Сыч сівы, пусці салаку!..

Сом-таўстун сыпануў соллю ў Сымона. Спрытна Сымон адхіснуўся, па-снайперску пусціў стралу ў сома. Вусач сярдзіта застагнаў:

— С-сорамна сыну Самсона Сымону пускаць стралу ў старога сома.

— А старому сому не сорамна саліць соллю салаку?

Спрачаліся сом і Сымон. Спрасоння Сымон стаў скідваць з сябе прасціну:

— С-сом!..С-сам!.. С-соль!.. С-стой!..

Сонца свяціла ў спальню. Прачнуўся Сымон. Паснедаў. Сеў за стол. Старанна пісаў у сшытак словы з літарай С.

Сымон сказаў сястры Соні:

— Соня, дзівіся: С — як месячык!..

Сястра ўсміхнулася:

— Вось месячык і пасылае Сымону страшныя сны.

Уладзімір Ліпскі