Восень квяцістая і ціхазвонная, пранізаная прыемнымі пахамі, глядзелася ў светлыя вокны. У невялікім садочку бабка Матрона яшчэ пры жыцці мужа насадзіла ўсякай лясной рознасці: рабінку, чаромху, бярозку, асінку. Былі тут і ялінка, і хваінка, і лістоўнічка — усё, што расло ў акрузе. Найбліжэй да вокнаў стройным кустом стаяў бэз.

Унук Міхаська міжволі назіраў за тым, наколькі па-рознаму рыхтуюцца да зімы дрэвы.

Яшчэ ў жніўні прамерзла ў туманныя світанні, захварэла асінка. Засумавала, звесіла лісце, і ледзь падзьме ветрык — задрыжыць, затрапеча ўся. Цяпер яна і сонейку быццам бы не рада — сохне. У адну з начэй раптам зачырванелася яе вершаліна. Міхаська прачнуўся зранку, пабачыў і вырашыў, што гэта святло зары адбіваецца на дрэве. З таго дня чырвань пацякла па галінках, забарвовела ўсё лісце. Такая палымяная і прастаяла асінка да халадоў.

У хуткім часе занемагла бярозка. Яе зеляніна стала рыжай, як лісіны хвост. Бярозка зімрылася са сваім лёсам, жаласліва звесіла косы, па адным стала губляць свае лісткі. Яны апускаліся на зямлю, як палахлівыя матылькі…

Да канца кастрычніка дачыста абмяло дрэвы. Куды ні зірні – галота. І толькі бэз зелянеў па-ранейшаму, нібы ў пачатку лета.

Здавалася, бэз і не думаў сустракаць зіму, на ім не пажаўцеў ніводзін лісток. Кожную раніцу Міхаська падыходзіў да акна і доўга глядзеў: ці няма якіх зменаў? Усё заставалася. Цяклі дні, а бэз зелянеў.

Яўген Макарэвіч