Не паспела дзіця нарадзіцца на свет Божы, як адразу ў яго маленькую душу пасяліўся Страх. І адкуль ён толькі ўзяўся —  Страх гэты? Сядзіць ды падбухторвае дзіця:

— Крычы, а то маці пойдзе некуды і ты застанешся галодны!

Дзіця : — А-а-а-а-а,  — давай раўсці, а маці падыйдзе да яго, возьме на рукі ды і скажа ласкава:

— Чаго ты крычыш дурненькі, тут я, тут і нікуды ад цябе не пайду, не пакіну, супакойся!

Дзіця змаўкае… а Страху зноў няймецца, зноў палохае.

І што толькі ён — страх гэты не вырабляў з дзіцём. А той раве і раве. Змучыў маці ушчэнт. А калі дзіця захварэла Страх наогул перабраўся ў сэрца маці. І тая  бедалага падалася    страху. Рукі сабе ламае,   голасна   лемантуе . А Страх усё разрастаецца. І так ужо яму хораша. Што і сказаць нельга.

А вось прыйшоў урач паглядзеў дзіця. Прапісаў лекі. Дзіця здаровае. Маці ўсміхаецца. Куды Страх падзеўся? Малое ўжо ўстаць хоча, а Страх сваё:

— Не ўставай! Пляснешся!

А малому да ўсяго цікаўнасць. Ручкі цягне, на ножкі стаць хоча. Устала. Стаіць. Хістаецца.

А страх яму:

— Вось зараз паляцім. Ай паб’емся.

Малое тэп-тэп і пайшло па хаце.

Страх занепакоіўся! Чым большым робіцца дзіця, тым меньшым робіцца яго Страх. Асабліва вольна сябе адчувае Страх у начы. Наганяе малому ў галаву розных думак: і пра ваўка, і пра  здань  несусветную, і пра нешта  ў цёмным куце, што сядзіць і цікуе за ім. І пад коўдру хаваўся малы і вочы заплюшчваў, а Страху радасць.

—Мой малы, мой, нікуды ад мяне не дзенецца. —думае.

Дзіця засыпае  і страху няма чаго рабіць і ён таксама ідзе наўпакой. Зрэдку ў сне да дзіцяці прыходзіць, але там яму добранька дастаецца, то дубцом, то  кійком, а то і проста кулаком. Уцякае Страх з дзіцячых сноў!

А ў дзень не-не ды зноў прыходзіць. Час ідзе, дзіця расце і з страхам ў  яго змагацца, часам і перамагае, але Страх хітры, з’яўляецца тады, калі яго нават і не чакаюць. Раптоўна! Але дарослыя дапамагаюць малому і той перадольвае Страх..

— Чакай зла, — думае Страх — падпільную я цябе, калі побач наогул нікога не будзе. І памагчы табе будзе каму.

А час-гарэза  ўсё  ідзе і ідзе і не дае спыніца цябе. Дзіця ўжо амаль што вырасла, але яшчэ пакуль дзіця. Чакае  Страх сваей часіны, каб назаўсёды пасяліцца ў дзіцячай галаве, а можа ў сэрцы — хто ведае.

І вось Страху здалося, што часіна настала. Ішоў малы пад вечар лесам. Грыбы ўжо сам хадзіў збіраць. Раптам неяк усё змеркла. З-за хмар і сонца не відаць. Пярун-маханка, навальніца, а вунь у горадзе ругай і кладня… Навокал ціх, ціха  стала струменіць дождж нібы з вядра, ды раптам штось заскражытала. Ды так жалабна, бы з мальбою, заве каб хтось памог яму.

Малы сагнуўся, а Страх рады!  “Цяпер ты мой, цяпер ты мой. Ну што спыніўся, ці мо і ногі ўжо не йдуць?” Ды, што гэта ?і Малой ідзе і не да кладні, а ўздоўж берага ідзе. Цікуе ён адкуль гучыць  енк , і хто просіць дапамогі. Ды вось жа вось — шчанок  да берага прыстаў . Дзярэ ён лапкамі зямлю, а вылезці ніяк не можа. Круты і слізкі бераг той.

А Страх у галаве свіркоча —“ Нялезь, сарвешся! Ніхто табе не дапаможа. Са шчанком табе хана. Сарвешся, бераг слізкі, слізкі. Ідзі дамлў пакуль жывы , бо шчэ прастудзішся, глядзі дасць маці добрых наганянак. Адзін нікуды больш не пойдзеш! Сядзець у хаце будзеш ты!”

Дзіця не слухаецца Страха, на бераг жыватом лажыцца і цягне рукі к шчанку. А той нібы ўсё разумее, стараецца з нямалых сіл і гэтак жаласна скугоча, што слёзы ў хлопца пацяклі, ці можа дождж цячэ па твары.

“Давай жа лапку, ну давай. Табе я зараз памагу. Ды ціха ты, не вырывайся. Цябе я ўжо не адпушчу. “

І вось на беразе дрыжаць два “шчанюкі”, але ж і радыя абодва, але хто болей не відаць.

А дзеж той Страх? Куды падзеўся? Нідзе яго ўжо не відаць.

Па  кладцы хлопец крочыць смела, а на руках яго — сябрук, хоць і дрыжыць , а не ад страху, худчэй ад радасці уражыць.

Бачыць Страх, што нізасталося яму мейсца ні ў галаве, ні ў сэрцы хлопца… Вырашыў як можа хутчэй шукаць сябе новую ахвяру. Можа Страх да цябезавітаў?

Леанід Улашчанка