Крынічкі, ціхія крынічкі,
Як я люблю вас, як люблю!
Жывы струменьчык невялічкі
Мне апявае ўсю зямлю.

З паклонам схілішся напіцца —
I раптам спынішся, замрэш:
Як быццам з гулкае зарніцы
Табе адкрыецца бязмеж,

Гадоў світанні, пошум алы,
Нязнаны нейкі свет святла…
А то ж крыніца нагадала
Твой шлях і ўсмешкай абдала.

Кастусь КІРЭЕНКА