Я гуляў на вуліцы. З дома выйшлі бацька і маці. Мама прасіла бацьку нешта прывезці з горада. Я падбег да іх.

— Тата, вазьмі мяне з сабою!

Але бацька быў нечым узбуджаны.

— У мяне і без цябе спраў па горла.

— Ты ж абяцаў звазіць у заапарк, тата!

Да горада ехаць крышачку болей за гадзіну. Але вось машына ўжо спынілася каля велізарнага шматпавярховага дома.

— Ты пасядзі тут, а я – у кантору. Нікуды не хадзі. Зразумела?

Я і дома не прызвычаіўся сумаваць, а тут гэтулькі цікавага!.. Колькі ў горадзе людзей!..

З крамы насупраць выйшла бабуля з вялікай і, пэўна, цяжкай каробкай. Яна азірнулася, але паблізу нікога не было. Я выскачыў з машыны і падбег да яе.

— Дазвольце, я вам дапамагу.

— Вось дзякуй, унучак! А то ўжо ніякіх сіл няма.

Правёў бабулю да аўтобуснага прыпынку, вярнуўся да машыны.

— Дзе ты ходзіш? Ты думаеш, у мяне ёсць час чакаць?!

— Тата, ты ж абяцаў у заапарк…

Малюнкі Сяргея Волкава

— Абяцаў, абяцаў… Другім разам, не памрэш без заапарка.

У наступнай установе ён быў так доўга, што я стаміўся чакаць. Каля нашай машыны спыніўся дзядуля ў акулярах і з кавенькай.

— Сынок, не падкажаш, дзе тут пошта?

— Ды вось яна, праз дарогу. Пачакайце, я вас перавяду.

Калі я вярнуўся, бацька зусім раззлаваўся:

— Колькі разоў гаварыць? Наступны раз будзеш сядзець дома.

Канечне, я вінаваты. Але не мог жа я не дапамагчы старым людзям!

Па дарозе дадому мы ехалі моўчкі. Наперадзе на ўзбочыне я заўважыў маленькага хлопчыка, які падымаў руку. Але машыны праносіліся міма. Я не вытрымаў, і калі наша машына стала пад’язджаць, сказаў:

— Тата, спыніся, калі ласка. Ён такі маленькі.

Бацька скасавурыўся на мяне, але спыніў машыну.

— Дзякуй вялікі, дзядзечка!.. У мяне дзядуля захварэў, я па лекі ездзіў, а аўтобусаў усё няма і няма, — сарамліва гаварыў хлопчык.

Бацька зірнуў на яго, пасля на мяне і ўсміхнуўся. Я ўсміхнуўся таксама.

Каля невялікага аула хлопчык папрасіў спыніцца, сказаў: “Вялікі вам дзякуй!” і пабег.

Калі мы прыехалі дадому, бацька, паклаў мне руку на плячо, пазваў маму:

— Выходзіць, маці, у нас з табою вельмі неблагі сын расце.

— Вось і добра, — усміхнулася яна. – Ідзіце мыць рукі і за стол. Я пачастую вас смачным пловам.

Атамурад ЧАПАНАЎ

З туркменскай мовы.
Пераклаў Алесь Карлюкевіч