Кастусь Кірэенка

Кастусь Кірэенка – мой прадзед. Я ніколі не бачыла яго, але здаецца, што ўсё пра яго ведаю, бо чытала шмат яго твораў. Усё, што я прачытала, мне запомнілася лёгкасцю, прастатой і нейкім задуменным і значным сэнсам.

Бабуля часта і шмат расказвала мне пра тое, якім быў мой прадзед, як танкістам і ваенным карэспандэнтам прайшоў праз усю вайну, як стаў пісьменнікам.

Прадзядуля любіў жыццё, людзей, быў прадстаўніком радзімы на Асамблеі ААН. Нейкі час працаваў у часопісах “Бярозка” і “Полымя”, дзе быў галоўным рэдактарам.

Не было ніводнай тэмы, якая б не закранула майго прадзеда: любоў, сябры, сям’я, прырода, вайна, жах ад Чарнобыля. Аб усім балела яго сэрца, таму кожны твор такі зразумелы, лірычны і пяшчотны.

Уся мая сям’я любіць і з гонарам памятае прадзеда. На могілках падоўгу думаем пра яго, з вялікім жалем, што не давялося пабачыцца, паслухаць, падзяліцца думкамі, падзякаваць за жыццё.

Я жадаю, каб кожны любіў і помніў тых, каго ўжо няма з намі, пакідаючы іх у сваіх сэрцах.

Анастасія Шафарэнка, 9 “А” клас, гімназія № 7 г. Мінска