Малюнкі Улады Шуневіч

Казка

Было тое даўно, калі мая прапрабабуля калыхала прабабулю.

У Паставах, што на Віцебшчыне, жыла старая Вярэя. Скрала яна чужую дачку, у якой радзімкі  рассыпаліся па целе сузор’ямі. У апошні час любіла старая Вярэя бязмежнае начное неба, як не любіла нічога.

Кожнага, хто спрабаваў выратаваць дзяўчынку, старая Вярэя пагражала ператварыць у птушку і адправіць на неба замест зоркі.

Недалёка жыла мудрая Ліса. Аднойчы на світанку яна прабралася ў дом чараўніцы.

На парозе ўзнікла старая Вярэя.

–Што робіш тут?

– Кажуць, ты скрала дзяўчынку?

–Яна – мая зорка. А што можа быць прыгажэй за начное зорнае неба?

– На свеце хапае розных дзівосных рэчаў, а твая ноч не можа доўжыцца вечна, – адказала мудрая Ліса.

– Калі апускаецца змрок – настае час цудаў. Ночы ў нас зорныя, ціхія, цёплыя. Няўжо магчыма такое ўдзень, ад якога хочацца збегчы? – запытала Вярэя.

– Дай мне шанец, і я пакажу табе ўсё хараство дня!

– Добра, – пагадзілася старая, і як толькі яна гэта прамовіла, у падвале распусціліся кветкі, а Вярэі цяпер заўсёды сніліся толькі салодкія сны.

Дзяўчынка вярталася да сваіх бацькоў. Яе праводзілі старая Вярэя і мудрая Ліса.

Па дарозе сустрэлі слімака, смуглявага, як арахіс.

–Днём нават слімак прыгожы!– здзівілася старая Вярэя.

– А колькі хараства цябе яшчэ чакае наперадзе! – усміхнулася мудрая Ліса.

Алеся НІКІФАРАВА