Ва ўтульным куратніку жыла курыца Стракатка. Аднаго разу папрасіла яе сяброўка Чубатка дапамагчы выцягнуць з зямлі вялікага чарвяка. Учапіла Стракатка чарвяка, а тут певень як кукарэкне! Разявіла Стракатка дзюбу, а чарвяк і знік.

– Вось варона! – не стрымалася Чубатка.

Пакрыўдзілася Стракатка. Дзень крыўдавала, два, а на трэці, ад вялікай крыўды, у Далёкі лес падалася.

Дабегла, але ў сам лес ні-ні: страшна. Забілася пад куст і сядзіць-дрыжыць.

У гэты ж самы час, варона Чарнотка знайшла шматкі заечай поўсці і ляцела, радасная, да сяброўкі Хвастаткі, дапамагчы гняздо ўцяпліць. А тут, разбуджаны пасля спячкі мядзведзь, як зарыкае. Разявіла Чарнотка дзюбу, поўсць пырх і развеялася.

– Ну ты і курыца! – усклікнула Хвастатка.

Дзень крыўдавала Чарнотка, два, а на трэці вырашыла ў Далёкі лес падацца.

Даляцела, а далей страшна. Апусцілася на куст і сядзіць-дрыжыць.

Пачула Стракатка над сабой варушэнне – яшчэ больш задрыжэла. Чарнотка праз ейныя дрыжыкі ледзь з куста не звалілася:

– Ты хто?!

– Я – курыца Стракатка

– А я – варона Чарнотка. Чаго надзьмутая?

– Пакрыўдзілася на сяброўку Чубатку. Яна мяне варонай назвала…

– А мяне сяброўка Хвастатка – курыцай абазвала…

Смешна ім стала. Ад рогату нават паветра закалыхалася. Раптам зверху пачулася:

– Вух-вух!

Стракатка і Чарнотка ўзнялі дзюбкі і ўбачылі ў дупле два вялізныя вокі.

– Я – сава Сафія, – буркнула птушка. – Замест таго, каб выспацца, мне давялося выслухаць вашу балбатню. Але я не крыўдую, бо крыўдаваць, значыць, згадзіцца, што ты слабы і дробязны.

– Мы яшчэ пра гэта не падумалі, – шчыра прызналіся Стракатка і Чарнотка.

– Можаце ўжо пачынаць думаць, – параіла Сафія. – А цяпер, пакуль сонца не схавалася за лесам, – марш дамоў! – строга ўзняла магутнае крыло сава.

Галіна ПШОНІК