ГРОМ

У нябёсах над сялом
Абазваўся гулка гром.
Далеч стала хмурай.
Рушаць вецер з бурай.

МАЛАНКА

Мільганула, як страла,
Жарам хмару апякла.
І, пасланка з пекла,
Сук на дубе ссекла.

ДОЖДЖ

Барабаніць спорны дождж.
Адсядзіся ў хаце ўсё ж.
Сыдзе за алёсы –
Мерай лужы, босы!

ВЕЦЕР

Усхадзіўся злосны вецер:
Я адзін сілач на свеце!
Ад хмурын, як трэба,
Ўраз ачышчу неба!

ГРАД

Як сячэ па даху град!
Хлебароб яму не рад:
Зноўку будзе жыта
Да зямлі прыбіта.

БУРА

Стала вусцішна і хмура.
Наляцела грозна бура.
Задала нам страху –
Здзёрла шыфер з даху!

СНЕГ

На чарнечу долу
Белы і вясёлы,
Пульхны, як тварог,
Снег уночы лёг.

ІНЕЙ

Стынуць дрэвы ў інеі,
Ад бліскоты – сінія,
І віднее ў далі
Гай – палац з крышталю.

ЗНІЧКА

Да Зямлі з-пад самых зор
Мчыцца зыркі метэор
І на небакраі
Знічкаю згарае.

КАМЕТА

Хвост агністы ў небе грае.
Зноў камета пралятае.
Заўтра за каметай
Сігану ракетай!

МЕТЭАРЫТ

Паказаў шалёны спрыт
Нам не раз метэарыт.
І жалезны, і каменны –
Для навукі неацэнны!

ЗАВЕЯ

Хмара снег калючы сее.
Усхадзілася завея,
Легла, барадатая,
Гурбамі за хатаю.

СПЁКА

Ад задушнае спякоты
Клён застаўся без лістоты,
Траўны луг зрабіўся рыжым,
Ветру ўздых – пякуча-хіжым.

НАВАЛЬНІЦА

Ўсіх сабрала навальніца:
Грому ўцешліва грыміцца,
Дождж ліецца, град стукоча,
Бліскавіца жмурыць вочы.

ТУМАН

Ты куды падзеў, туман,
Рэчку, бераг і каштан?
Хоць мінае ноч, сыходзіць,
Зрок ніяк іх не знаходзіць.

БУСЯ І ВЯСЁЛКА

Бусю ў хаце не сядзіцца.
Сціхнуў дождж – на двор імчыцца,
Любуецца, праворны,
Вясёлкай шматкалёрнай.

Мікола Мятліцкі