Было гэта восенню.

Маша і дзед вярталіся з лесу.

Маша вясёлая. Першы раз у жыцці збірала грыбы. Дзед даверыў ёй ножык, і яна сама зразала сыраежкі, падбярозавікі, клала іх у

Малюнак Анастасіі Казарцавай

вядро.

Дзед задаволены – займеў сабе добрую памочніцу. Нясе дамоў поўнае вядро грыбоў. Нават ягад назбіралі.

Раптам Маша папрасіла:

– Дзядуля, паднясі мяне, ножкі забалелі.

– Ой, мая грыбніца, – паспачуваў дзед.

Ён падхапіў унучку, пасадзіў сабе на плечы.

У адной яго руцэ вядро з грыбамі, у другой – пакет з ягадамі.

Ідуць. Мінаюць верасовую палянку. Увайшлі ў хвойнік, за якім іхні дом. Маша адчувае, што дзеду цяжка несці і грыбы, і ягады, і яе самую, спагадліва прапануе:

– Дзядуля, падай мне пакет з ягадамі. Я панясу яго…

Дзед узрадаваўся. Палягчэла адной руцэ.

Уладзімір ЛІПСКІ