Таямніцы нашага садка

Аповесць-казка

Гісторыя другая: Оня і вежа

 У нашым садку я была самая сумная. Ні з кім не сябравала. Не паспее задзірысты Міцька ці рагатуха Галька сказаць пра мяне што-небудзь смешнае, адразу ў слёзы.

Больш за ўсё я любіла будаваць з кубікаў вежу. Зверху ставіла свой прыгожы беленькі туфлік. Гэта было самотнае гняздзечка ў якім жыла я – прынцэса. Праўда, прыгожа?

Малюнкі Кацярыны Горыд

Міцька і Галька часта бурылі вежу, а мой туфлік куды-небудзь хавалі.
Мне была патрэбна сяброўка-абаронца. Аднойчы, пад час ціхай гадзіны, я намалявала яе.

– Як бы цябе назваць? Ты так сумна на мяне глядзіш…

Оня

Я ўсхліпнула. Сляза ўпала на малюнак. І сяброўка ажыла…
– Оня! Мяне завуць Оня! – сказала яна. – Цяпер тваю вежу, прынцэса, ніхто не разбурыць!
Супакоеная, я заснула і мне сніліся рознакаляровыя матылькі, якія ловяць сачкамі дзяцей з майго садка.

Назаўтра, з самай раніцы, я пабудавала новую цудоўную вежу!
Каля яе круціліся Міцька з Галькай, але… вежа засталася цэлая. Малайчына Оня!

Перад прагулкай кудысьці знік Міцька. Выхавацелька і дзеці хадзілі занепакоеныя, асабліва сумавала Галька. Затым прапала і яна. Дзеці з насцярогай паглядалі на вежу.

Я пачула, як нехта ціхенька смяецца пад маёй падушкай. Там я хавала малюнак з Оняй. Няўжо гэта яна?
Я не паверыла сваім вачам. Вось што я ўбачыла.        

– Оня, чаму Міцька і Галька ў няволі?
– А дзе ім яшчэ быць? Яны смяяліся з цябе, хацелі разбурыць тваю вежу! Хочаш, я ўсіх дзяцей з садка пасаджу ў вежу?
– Пачакай! Яны ж мне нічога кепскага не зрабілі…
– Ты вельмі добрая, прынцэса. Але яны цябе не любяць! Не сябруюць! Ім шкада  Міцьку і Гальку!
– Оня, не трэба! Я не хачу крыўдзіць усіх!
– Я твая лепшая сяброўка і ведаю, што ты хочаш!

Упершыню ў жыцці мне стала шкада гэтых дзяцей. Я схапіла гумку і пачала сціраць малюнак… На лісце не засталося ні Оні, ні клеткі…

Увесь дзіцячы садок радаваўся: Міцька і Галька вярнуліся. Мы разбурылі вежу і сталі лепшымі сябрамі. Больш я ніколі не плакала, стала часцей усміхацца, а часам была рагатухай, не горшай за Гальку.

Я нават і не ведала, колькі усяго выдатнага можна пабудаваць з кубікаў! Дзякуй сябрам, што навучылі!

Міканор ХОМАЧКА