Малюнак Валянціны Чэпік

Ведаеце, казка таксама бывае маленькай. І ў яе ёсць асаблівы дзень народзінаў. Не верыце? Зараз я раскажу…
Сорамна прызнацца, але спачатку я нават не хацела быць Казкай. Усе цябе ведаюць, і трэба заўсёды быць цікавай і прыгожай. А я сарамлівая… Ды і імя ў меня дзіўнае — Тактачка. Люблю, калі гадзіннік цікае: «Цік-так, цік-так».Аднойчы бацькі адправілі мяне ў лес. Са мной былі мае сябры — сабачка Калючык і вожык Лёва. Яны павінны былі пасля расказаць бацькам, як я сябе паводзіла.
Спачатку я проста шла па сцежцы, якую мне паказалі. Але неўзабаве сцежка скончылася, і я вышла на паляну. Дзіўнае было месца. Кусты, а пасярод — невялікае вогнішча. Камары гудуць, вужаке ў траве шымацяць, галінкі на дрэвах патрэскваюць. Страшна! Холадна! Я падышла да вогнішча, прысела і стала чакаць. Калючык і Лёва недзе схаваліся, і мне было вельмі няўтульна. Добра яшчэ, што агонь весела пабліскваў.
Раптам нехта заплакаў. Я ўскочыла і стала азірацца, але навокал — нікога. Што рабіць? А нехта плакаў усе мацней. Я ўзяла галінку, якая ляжала побач, запаліла ад вогнішча і рушыла з ёй у цемру. Неўзабаве сустрэла маленькага хлопчыка. Ёй здзівіўся, убачыўшы мяне, ажно перастаў плакаць.
— Ты хто? — спытаўся ён.
— Я — Тактачка! А ты тут як апынуўся?
— Я Глеб. Мы з мамай пайшлі ў грыбы. Я знайшоў вялікі грыб, пасля яшчэ адзін… Так і адышоўся далёка. Не ведаю, дзе мама…
— Не хвалюйся, мы што-небудзь прыдумаем, — сказала я і задумалася. Нікога побач не было, ды і сама я не помніла, дзе тая сцежка, па якой прыйшла сюды.
Тут хлопчык зноў паглядзеў на мяне і запытаўся:
— Чаму цябе завуць так дзіўна?
— Ды не, звычайнае імя для казкі.

Юлія Новік