Гаманкі хлопчык Рыгорка. То расказвае нешта, то выпытвае, а ўсё не маўчыць. Успомніў, як аднойчы сваволіў у ваннай.

– Ага, мамка, мыла няможна есці, бо памлэш. Паставяць помнік і напішуць: “Ён еў мыла”. Плаўда, мама?

– Праўда, праўда, сынок, – гаворыць маці. А Рыгорка ўжо бяжыць да таты, прызнаецца яму:

– Я, татачка, як выласту – буду свалыцца на ўсіх.

– Чаму?

– А ты ж на мяне свалышся, як я спаць не хачу.

Бацька смяецца, а потым ужо ўсур’ёз гаворыць:

– Лепш бы навучыўся літару “р” вымаўляць. Хутка ў школу, а ты?.. Скажы “варона”.

– Валона.

Малюнак Алены Карповіч

– Скажы “сарока-белабока”.

– Салока-белабока.

Рыгорка злуецца: не атрымліваецца ў яго літара “р”.

А бацька ўсё вучыць:

– Скажы, сынок, “ка-р-р-р”. Гэта ж так проста: ка-р-р, ка-р-р.

Рыгорка маўчыць. Потым ускідвае галаву і глядзіць у вочы бацьку.

– Тата, ты што, вар-рона?

Тата на момант страшна разгубіўся. Потым зарагатаў. Падхапіў Рыгорку і пачаў падкідваць угору: “Малайчына! Малайчына!”

Рыгорка таксама павесялеў. Бачылі, перамог літару “р”. Падскокваючы на татавых руках, ён крычаў на ўсю кватэру:

– Ур-ра!.. Вар-ро-на!..

Уладзімір ЛІПСКІ