Піў ваду ля рэчкі лось.
Раптам вынырнуў ласось:
– Ты чаму такі рагаты?
Ты, відаць, не маеш хаты?
Як бы ты ў яе залез –
На табе ж вялізны лес?

– Дзіўны-дзіўны ты, ласось, –
Кажа мудры-мудры лось. –
Мая хата – лес-палац,
Дзе ляжыць з травы палас,
Дзе на столі ззяюць зоркі,
Дзе і сок кары не горкі,
Дзе магу насіць я рогі,
А магу скідаць пад ногі.