Сузор’е з вершаў

Дарагі сябра! Напэўна, табе ўжо вядома, што, калі ты нарадзіўся, у небе загарэлася зорка, якую запаліў анёл. Я веру, што ты станеш зоркай першай велічыні. І я ведаю, што гэта магчыма толькі тады, калі ты будзеш чытаць вершы, бо ў слове ВЕРШ схаваныя і вера, і вяршыня.

 Зорка рэпа

Дзед
Пра рэпу
Рэп
Пісаў.
Напісаў
І ў такт
Скакаў.
Танчыў так,
Што згаладаўся.
Рэпу з’еў,
А рэп
Застаўся.

Хіт ад зоркі

Кіт жыў на свеце
Дужа лянотны,
Нават не мог ён
Вывучыць ноты,
Нават фантан
Выпускаць не хацеў.
Сіні быў кіт,
Ды паціху
Жаўцеў.
І ўжо з апошніх
Кітовых сіл
Вырашыў вырабіць
Ён насціл.
“Чаму б кіту
І не мець
Свой плыт?
Рыбы пабачаць –
Разумны кіт”.
І так шчыраваў
Над насцілам
Кіт,
І так ён спяваў
Кітовы
Хіт,
Што зноў пасінеў,
Лянота зжаўцела,
А плыт
Замест крыгі
Ўзялі
Цюлені.

@, альбо Камп’ютарная зорка

На клавіятуры
Смоўжык жыў пануры.

І як не быць такім,
Калі ўсе б’юць па ім,

Сабакам называюць,
Лістамі ўсё даймаюць.

Калючая зорка

Вожык тупае па хаце,
Значыць – будзе ў нас багацце.
Ён натупае грыбоў:
Маслякоў, баравікоў.
Пойдзем з ім шукаць лісічкі,
Нібы сонейкі-сястрычкі.
Як грыбы не змесціць кошык,
Іх на голкі возьме вожык.
Будзе столькі ў нас грыбоў,
Што збярэм усіх сяброў.
Пых-пых-пых і туп-туп-туп,
Для гасцей мы зварым суп.

Зорная госця

Не на зорцы –
На нашай зямлі
Ёсць венерыны чаравічкі.
Як пабачыш –
Не рві,
Не насі.
А загадвай жаданне,
Прасі,
Каб на роснай сцяжыне лясной
Пасля доўгай зімы вясной
Са слядамі дзікоў і зуброў,
Са слядамі ласёў і баброў
Ты знайшоў таямнічага след –
Нашай зорнае госці квет.

Аксана Спрынчан