На школьным двары залілі вялікі каток, і цяпер з самага ранку тут стаіць вясёлы гоман і смех.

Аленка з зайздрасцю назірае, як спрытна коўзаюцца аднакласнікі, якія фігуры выкручваюць на лёдзе. “Былі б у мяне канькі, я таксама не горш коўзалася б”,  – думае яна. Але канькоў у Аленкі няма. Ды і спадзявацца пакуль што не прыходзіцца: трэба справіць паліто старэйшай сястры, падрамантаваць кватэру…

–  Чаму ты прыйшла на каток без канькоў? – цікавіцца Юрка.

Дзяўчынка не адказвае. Навошта?

– Хадзем, Аленка, я дам свае, – кажа, спыняючыся каля іх, Ганя.

– А я цябе навучу коўзацца, – дадае Янка.

Аленка з удзячнасцю глядзіць на сяброў, і на яе твары ўспыхвае ўсмешка.

Яны падыходзяць да лаўкі. Ганя скідвае свае чаравікі з канькамі і, усунуўшы ногі ў Аленчыны боцікі, дапамагае ёй абуцца.

– Я ж коўзацца зусім не ўмею, – збянтэжана кажа Аленка, трымаючыся за Янкаву руку.

– Навучышся, гэта проста, – падбадзёрвае Янка і, сціснуўшы мацней Аленчыну руку, падае каманду:

– Правай-левай! Правай-левай!

Зрабіўшы некалькі кругоў, Янка раптам выпускае яе руку:

– Ну а цяпер сама. Ды ты не бойся, не бойся!

– Ой! – палохаецца Аленка. Правая яе нага ўцякае ўперад, а левая чамусьці адстае, і дзяўчынка, узмахнуўшы рукамі, падае.

– Не бойся, яшчэ крыху павучымся, — смяецца Янка, і яны зноў коўзаюцца разам.

– Ну як, падабаецца? – пытае Ганя, калі Аленка з Янкам спыняюцца.

– Вельмі, – усміхаецца Аленка і пачынае расшнуроўваць чаравікі.

– Папрасі, каб і табе маці купіла канькі, – кажа сяброўцы Ганя. – Будзем разам коўзацца.

– Хіба пазней, – уздыхае Аленка і расказвае Гані пра свае хатнія клопаты.

– Ну, то прыходзь заўтра. Будзем на маіх па чарзе коўзацца.

Цяпер Аленка штовечар прыходзіць на каток. Ганя, угледзеўшы яе здалёк, спяшаецца насустрач. А з ёю Марынка, і Зося, і Верачка. Яны нават спаборнічаюць: хто першы ўгледзіць Аленку, той першы і канькі свае ёй аддае.

Ядвіга БЯГАНСКАЯ