Шмат гадоў запар на небе з’яўлялася вялікая круглая зорка. Была яна незвычайная, бо ў адрозненне ад сваіх сябровак выпраменьвала святло, якое можна было параўнаць хіба што з сонечным. Надвячоркам  людзі сустракалі чараўніцу, а на досвітку праводзілі на спачын.

Недалёка ад людзей, у лузе, жыў начны матылёк. І была ў яго запаветная мара – убачыць чароўную зорку зблізку. Матылёк ведаў, што гэта амаль немагчыма, ды мара не пакідала яго.

І аднойчы матылёк рашыўся. Ляцеў доўга, зусім выбіўся з сіл, але і крыльцы складваць не хацелася.

Колькі прайшло дзён і начэй, матылёк не памятае. Раптам цемра пачала рассейвацца, і матылька як бы асляпіла. Зірнуў – і зразумеў: святло пасылала чароўная зорка. Матылёк адчуў, як яго сэрца напаўняецца радасцю, бо запаветная мара нарэшце спраўдзілася. Падляцеў бліжэй, каб разгледзець, што ж выпраменьвае такое святло.

– О, дык гэта ж дзьмухаўцы! – радасна ўсклікнуў матылёк. Яны абляпілі зорку і ззялі яшчэ ярчэй, чым тыя, на якія матылёк неаднойчы садзіўся адпачываць у лузе.

Паступова дзьмухаўцы пачалі закрываць свае галоўкі. Матылёк адчуў, як стала халадаць. Ноччу ён вырашыў адпачыць. Калі ж прачнуўся, дзьмухаўцоў ужо не было. Замест іх наўкол лёталі дзіўныя белыя шарыкі. Матылёк узмахнуў крыльцамі – і шарыкі разляцеліся, як пярынкі, пераўтварыліся ў зіхоткія сняжынкі. Надыходзіла зіма, і матыльку трэба было спяшацца дадому, каб паспець дзе-небудзь схавацца ад завей і лютых марозаў.

Пазіраючы са сваёй схованкі на заснежаныя дамы, матылёк марыў, каб хутчэй надышла вясна. І кожны раз, калі пачыналі журчаць раўчукі, ён узнімаўся ў неба і ляцеў да чароўнай круглай зоркі, каб быць побач з ёй. Цяпер матылёк ведаў, што святло зоркі – ад такіх жа самых дзьмухаўцоў, як і на яго роднай зямлі, на яго кветкавым лузе.

 Таццяна ПРЫШЧЭПАВА