Кандрат Лейка

Рабко

Рабко верна у нас служыць

І жыве сабе, не тужыць:

Удзень грэецца на сонцы,

Ноччу дрыхне на саломцы.

Пільнуе ён гумно, садок,

З двара не ступіць ні на крок,

Але тады толькі брахне,

Як хто ў бок нагой штурхне.

1886 г.