Снежань сёлета ўдаўся. Ні дажджу, ні халадэчы, быццам і не зіма на двары. Раніцай тата з дачкой збіраліся ў садок. Васіліна абулася, закруціла шалік, нацягнула палітончык.

– А шапку? – пытае тата.

– Не хачу. На двары цёпла.

– Ну хай сабе і не холадна, – адказаў тата, – але ж на зіма.

– Ну і што. Шапку я ўсё адно не надзену, – занаравілася дачка.

– А ты не баішся спадара Снежня? – пацікавіўся бацька.

– А хто гэта? – здзівілася Васіліна.

– Ты не ведаеш? Цяпер у нас які месяц?

– Студзень? – няўпэўнена прамармытала малая.

– Не.

– Сакавік? – паглядзела з недаверам дачка.

– Снежань! – пераможна засведчыў тата. – Калі спадар Снежань абыходзіць свае ўладанні, ён сочыць, каб усе былі апранутыя. Шапкі, шалікі, курткі, паліто і боты. А калі раптам спадар Снежань заўважыць, што нехта выйшаў без шапкі ці шаліка, ён вельмі засмучаецца і можа незнарок адмарозіць вушы неслуху, ці за нос ушчыкнуць.

– Татка, ну што ты казкі баеш? Які яшчэ спадар Снежань? І як ён выглядае? З барадой і чырвоным носам? Дык можа гэта Дзед Мароз?

– Лінка, я табе праўду кажу.

– Шапку ўсё адно не надзену, – адрэзала дачка.

– Ну добра, хадзем, а то спознімся.

Па дарозе ў садок тата ўсяляк спрабаваў угаварыць Васіліну апрануць шапку, але тая адмаўлялася. Нарэшце перад самым садком яны ўбачылі незвычайнае відовішча. Ля форткі стаяў чалавек, апрануты не па сучаснай модзе. З-пад доўгай цёплай шубывыглядаў чырвоны шаўковы жупан з узорам жоўтага лісця. Галаву незнаёмца ўпрыгожваў ярка вішнёвы аксамітны каўпак, на нагах былі пунсовыя саф’янавыя боты. На грудзях вісеў далікатны залаты ланцужок з кулончыкам у форме сняжынкі. На паголеным твары віднеліся вусікі.

Тата з дачкой параўняліся з незнаёмцам.

– Прывітанне, Васіліна, – нечакана вымавіў спадар.

– Адкуль вы ведаеце, як мяне завуць? – здзівілася дзяўчынка.

– Я ўсіх ведаю, – загадкава ўсміхнуўся мужчына. – А яшчэ ведаю, што ты сёння не захацела надзяваць шапку. Бачыш, нават я, гаспадар гэтай пары, нашу шапку. Маю я сілу вялікую, сцюдзёную. Як дыхну холадам – усе ўміг здранцвеюць.

І зразумела дзяўчынка, што перад ёй сам спадар Снежань.

– Надзявай шапку і не здымай, пакуль спадар Красавік не пагрукае ў вакно. Да пабачэння, Васілінка.

Нечакана падняўся вятрыска, у паветры з’явілася залатая карэта. Сеў Снежань у яе, памахаў на адвітанне дзяўчынцы і адляцеў.

Вось якая дзівосная гісторыя адбылася з дзяўчынкай Васілінкай і яе татам. З таго часу, як толькі наступаюць халады, Лінка надзявае шапку, каб не засмучаўся Снежань.