Сонейка ў нагайскім стэпе ўзыходзіць вельмі рана. З першымі яго праменьчыкамі ўсё навокал ажывае. Прачынаюцца старадаўнія курганы, за якімі зялёнымі колерамі вабяць зрок шырокія палеткі. Самы час сенакосу!

Сярод поля дрэмле калодзеж Аджы, які назвалі так у гонар аднаго бедняка. Расказваюць, што Аджы вельмі доўга капаў калодзеж. І вада з яго струменіць незлічоную колькасць гадоў.

Вада тут вельмі смачная і халодная. Яна выратоўвае падарожнікаў у самую вялікую спёку. І ніколі калодзеж не перасыхае – нават надзвычай гарачым летам.

Маленькі Мурат любіць гуляць каля калодзежа і часта зазірае ў яго. Да абеда праменьчыкі звычайна трапляюць і ў цёмны зруб. Тады на вадзе адбіваецца сонечны круг.

– Глядзіце, сонца – у калодзежы! Яно сядзіць у ім як гаспадар! – крычыць хлопчык. – Мусіць, і яно хаваецца ад спёкі!

А тым самым сонейка нагадвае ўсім, што прыходзіць поўдзень.

– Дзякуй табе, Мурат, – смяюцца касцы. Ты кожны дзень лепей за гадзіннік падказваеш нам дакладна час абеда, наш сонечны хлопчык!

Мурат нічога не адказвае. Толькі ўсміхаецца. І ведае, што заўтра апоўдні разам з сонейкам ён ізноў нагадае працалюбівым касцам, калі трэба якіх паўгадзінкі-гадзіну адпачыць.

Анварбек КУЛТАЕЎ

Пераклад з нагайскай Алеся Карлюкевіча